Μιά αγκαλιά και ένα λουλούδι σε όλα τα παιδάκια και στους γονείς τους που πολεμάνε καθημερινά...τα τέρατα, σε τόσο αντίξοες συνθήκες.
Εσένα...
Σε νοιάζει ακόμα που, δέν πέτυχε το χρώμα η κομμώτρια ?
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Μιά γυναίκα κάπου μεταξύ σκηνής και πλατείας ...
Συνολικές προβολές σελίδας
clock
Πληροφορίες
BERNARD SO (Θεατρικός συγγραφέας)
"Μια ζωή που ξοδεύτηκε σε λάθη, είναι όχι μόνο πιο τιμημένη, αλλά και πολύ πιο χρήσιμη από μια ζωή που ξοδεύτηκε στο τίποτα."
"Ζωή δεν είναι το να βρεις τον εαυτό σου, είναι να σφυρηλατήσεις τον εαυτό σου "
Ιστολογια
- Καρδερίνα
- THEATREWORLD
- spy
- όλα καλά θα πάνε
- απ το τίποτα στο τίποτα
- pandiony
- day-dreamer
- treolofantasmeni
- pandora-s-box
- γιώργοςκάππα
- pharaona
- Λεοντόκαρδος
- toneve592
- εκτός τόπου και χρόνου
- myhoroscope
- ηλιογράφος
- ανεμοσκοπίσματα
- παράξενος ελκυστής
- dumb-dog
- το τέρας της αμάθειας
- άλλος
- περίπλουσ
- ektoras
- vasia
- skai.gr
- basdiction
- Ypomoni
- astrofree
- sourial
- zodia
- youtube
- φουαγέ
- always the sea
- η αλίκη στη χώρα του θεάτρου
- lydia
- στίχοι τραγουδιών
- Βασίλης Ρίτσος director
- Ημερολόγιο γέφυρας
- άγγελος σπάρταλης
- Αθηνόραμα
- KOYINTA Art magazine
- exodos
Αρχεία Ημερολογίου
-
▼
2008
(50)
-
▼
Μαρ 2008
(16)
- Βροχή
- Matisse
- Τα μυστικά της θάλασσας ξεχνιούνται στ’ακρογιάλιαη...
- They say that when you meet the love of your life ...
- Γιατί μαμά?(το απόγευμα του Σαββάτου)
- Δίπλα μας
- Ξαφνικά
- Το σκάκι
- Πώς θές να το ξέρω;
- Μας κόψαν απόψε το φώς
- Μας κόψαν απόψε το φώς
- Dylan Thomas
- About love...
- Η αλήθεια μιας φωτογραφίας
- Κοριτσάκι μου
- Μια φωτογραφία...μια ιστορία
-
▼
Μαρ 2008
(16)
5 σχόλια:
ενας καθημερινός πόλεμος στη μάχη & τη λαχτάρα για τη ζωή
Πόσο ν' αντέξει κανείς !
Πραγματικά ένας αδιάκοπος αγώνας, που μόνο όταν φτάσεις μπροστά σε τέτοιους δαίμονες καταλαβαίνεις τί παέι να πεί θάρρος, κουράγιο, δύναμη, πίστη... ακριβώς γιατί πρέπει να ζήσεις, να νικήσεις
Έτσι kosta΄...έτσι..είναι κάποια πράγματα γύρω μας που μας αφήνουν άφωνους.Τα βλέπουμε, μένουμε σοκαρισμένοι...και μετά τί?...Και μετά τα ξεχνάμε, έτσι απλά...και ξανά γυρνάμε στα μικρά, στα δικά μας...είμαστε τόσο εγωιστές!η φύση μας βλέπεις...χρειάζεται αγώνας για να τα παραμερίσεις και εν τέλει να ...καταλάβεις πραγματικά...τι?
Μακάρι!
Πάντα έτσι να σαι Kosta...πόσο δύσκολο είναι αυτό!...κάπου το χάνεις συνήθως και φεύγεις με τον όχλο και σύ...άς είναι καλά τα παιδάκια που μας βοηθούν να ..βλέπουμε!
Δημοσίευση σχολίου