Λόγια άντρα σοφού

Σημάδι του Άρχοντα δέν είναι η δύναμη, αλλά το Ήθος

Σωκράτης

Δέν πρόλαβα ...

Ένα ραντεβού με μένα
με μουσική και χρώματα
(με ή και χωρίς εμένα)
ένα παραμύθι σε εκείνα εκεί τα χρόνια
Οξυγόνο μέσα στα τσιμέντα
με πολλά "κάτι"
(κοίτα να δείς που με πειράζει ...)

και τώρα τί;
"Δέν υπάρχει δέν μπορώ, αλλά δέν θέλω"

Σκληρό
Κουτό και φλύαρο

Απλά...δέν πρόλαβα

και αυτό είναι δικό μου
κρατημένη μυρωδιά μόνο για μένα


...

Η ιδεολογία της ευαισθησίας

Καί ξαφνικά...πρέπει να ξυπνήσω την "εύαισθησία μου"...Και το σημαντικό εδώ είναι πως όλοι ταυτόχρονα θα πρέπει ξαφνικά να μιλάμε για το τί νιώθουμε με ένα μεγάλο βέβαια "Εγώ" μπροστά..."εγώ νιώθω αυτό", "εγώ νιώθω εκείνο"."Εγώ πιστεύω αυτό και εκείνο", "εγώ σε καταλαβαίνω", "εγώ, εγώ, εγώ"...και πίσω απο αυτά μια υποβόσκουσα πεποίθηση πως εγώ το χρέος μου απέναντι στον θεό το έκανα, είμαι καλός άνθρωπος και κυρίως "ευαίσθητος"(η αγαπημένη μου λέξη)...Να μιλάμε λοιπόν και να νιώθουμε...και εγώ θα πώ εδώ...και ?...παρακάτω...-Τελικά μ'αγαπάς?...-Εεεεεεε....(κοντινό στον πρωταγωνιστή και εκεί ο θεατής χασμουριέται μιας και ο παίκτης μιλάει κανα μισάωρο...)
Μία δεύτερη σκέψη είναι η μόδα του "know how", ή αλλιώς η νέα αστική τάση να αγαπάμε ότι Βερολινέζικο ή Λονδρέζικο κουλτουριάρικο σκαρφίζεται ένας εναλλακτικός καλλιτέχνης απο το grafitti έως την νέα θεατρική άποψη του τάδε ανήσυχου σκηνοθέτη ..Ταυτοχρόνως εμπλέκεται το "νιώθω"
Έχω αρχίσει να βαριέμαι
Πρέπει λοιπόν να εκφράζομαι, να είμαι μέσα σε όλα αυτά, να αγαπώ πράγματα που δέν καταλαβαίνω, να αγαπώ άπόψεις ξενόφερτες φορεμένες κακόγουστα και να καταριέμαι την ελληνική "παράδοση" με ότι συνεπάγεται. Άν δέ χορέψω και κανα πεντοζάλι θα πρέπει να φορέσω κουκούλα.
Μου είπαν πως όλα αυτά με κάνουν εμπνευσμένο καλλιτέχνη, καλλιεργημένο πολίτη, , οικολόγο και ότι άλλο μπορεί να βάλει ο νούς του ταλαίπωρου "ευαίσθητου". Επίσης μου προσδίδουν στύλ και φινέτσα σύγχρονης κουλτουριάρας.
Ταυτόχρονα όλα αυτά φέρνουν έναν αέρα κοινωνικής άνεσης και ανακούφισης ίσως και ικανοποίησης πως εγώ το χρέος μου το έκανα. Έίμαι πλέον άνθρωπος με συνείδηση, με κατανόηση και ώ του θαύματος ,με αγάπη για τον συνάνθρωπο μου .
...Η "ιδεολογία της ευαισθησίας" Απο τα λίγα που ξέρω , σαρκαστικά θα αναφέρω κι ας μισηθώ ,πως, αναπτύχθηκε ταυτόχρονα με την ιδεολόγια του ψευτοαναρχισμού την δεκαετία του 60. Συνδιάστηκε δε με πολύ μακριές φούστες αξύριστη μασχάλη και τσιγαριλίκη στην ακραία εκδοχή της . Μετεξελίχθηκε σε συνδικαλισμό του κ...την δεκαετία του 80 για να καταλήξει σε συναισθηματικό συνδικαλισμό γκόμενων και συντακτριών του nitro.
Είναι πασπαλυσμένη δε , με λίγο απο γυναικεία απελευθέρωση και με πολύ απο άρλεκιν σοβιετικών αποχρώσεων.
Η θάλασσα δέ ώς στοιχείο ...είναι στα top 10. Την χρησιμοποιούν συνεχώς. Άν μιλούσε, και άκουγε, θα μας έπνιγε.Μεγαλωμένη στο νησί και έχοντας όλες τις μυρωδιές θάλασσας φέρνω στο νού μου ανθρώπους που έζησαν και ζούν απο αυτήν ...Δέν την αγνάντευσαν ποτέ αυτήν την υγρή μάγισσα αλλά την μαστίγωσαν και προσευχήθηκαν,σκέφτομαι πως... δέν είχαν ποτέ τον "χρόνο" να πασαλύψουν την ψυχή τους με ιδεολογίες περί αισθήσεων και θεωρούσαν πως όλα αυτά είναι απλώς περιττά άν όχι φρούδες σκέψεις ευκατάστατων αστών.
Ίσως και να μήν πρέπει να θυμώνω...μάλλον αυστηρά μίλώ...μπορεί και να με βοηθούν να καταλαβαίνω την μοναξία αυτών των νέων ιδεολόγων και να μπορώ να κάνω κάτι γι αυτήν ή με αυτήν

(μία ερώτηση ήταν σε μένα)

...καμμιά φορά

Μάλλον για σένα γράφω...μείνε λίγο ακόμα, για όσο γίνεται...για όσο χρειάζεται το χέρι μου για να παραμείνει στο χαρτί της ηλεκτρονικής αυτής συμμαχίας. Κάποιες ...βραδιές κυρίως μπαίνεις ακάλεστη και το δίχως άλλο προσπαθώ να καταλάβω τους σκοπούς σου, βασανίζω το ξερό μου αλλά δέν φανερώνεσαι, τόσο σκληρή στην εμμονή σου να υπάρχεις κάτω απ το καπέλο σαν ρατατούης μάγειρας της σκέψης μου. Και θέλω να σου δώσω έναν μπάτσο και να πάω να κοιμηθώ...τα πρέπει της επόμενης μέρας είναι πάντα περισσότερα απο εσένα όμως τα καταφέρνεις και στροβιλίζεις στην ταλαίπωρη σκέψη μου σαν πράσσινη σάυρα στη στέπα της ερήμου και εγώ εκεί...στεγνη στη φρικτή αναμονή νικημένη απ την δίψα...αγαπημένη έμπνευση...σε μισώ καμμιά φορά

Το αυτί

Ήσυχη...
Και μόνο έτσι θα μπορέσω κάτι να γράψω για το καλό του φθινοπώρου, μα αυτό συνήθως δέν κρατάει για πολύ. Είναι πολλές οι χαραμάδες του χώρου μου. Τις περισσότερες φορές μπάζει απο παντού. Είναι και αυτή η εποχή...τόσο γρήγορη. Η εικόνα, οί ήχοι, το φώς. Και όλα όσα τρέχουν, βαφτίζονται επιτυχημένα... Είναι παράξενο αλλά όλοι παλεύουν για μια στιγμιαία φωτοβολίδα και μετά θα πούν "Οοοοοοο".Όλα σαν να βιάζονται να εκτιναχθούν ψηλά, στο διαυγές του χώρου τους ,και εγώ θα πρέπει να είμαι το ίδιο ταχύτατη όπως αυτά, να τρέχω και συγχρόνως να μπορώ να ακούω. Και αυτό είναι ένα απο τα προβλήματα. Κυρίως η ακοή. Και εδώ το πόρισμα είναι μάλλον αρνητικό. Γίνομαι γιατρός του εαυτού μου και ανακαλύπτω πως κάτι συμβαίνει με το αυτί μου...Χάνεται; μπερδεύεται; Φτάνω να πώ μπροστά σε ένα πληκτρολόγιο πώς τα αυτιά μου δέν πάνε και πολύ καλά. Ούτε εμένα καλά καλά δέν μπορώ να ακούσω.

(Παύση)

Εδώ κάπου μπαίνει η κυρία ειλικρίνεια, που πρέπει να αποδείξω ότι την κατέχω αλλιώς θα πώ κι άλλα ψέμματα

Ειλικρίνεια Α. Πώς να ακούς όταν μπροστά σου βάζεις το σώμα σου? (σώμα μου)
(Σώμα = Aυτό που πιάνω, βλέπω, καταλαβαίνω με πολύ δόση τεμπελιάς)
Ειλικρίνεια Β. Για να αρχίσεις να ακούς πρέπει να αγαπήσεις και άλλα πράγματα πέρα
απο το τεμπέλικο σώμα σου.(σώμα μου)

Ειλικρίνεια Γ. Για να καταλάβεις ότι έχεις και αυτιά (αυτιά μου)θα πρέπει να
αποφασίσεις ότι δέν γεννήθηκες μόνος σου. Υπάρχουν ακόμα άλλα 5 δίς κόσμο σε τούτο τον πλανήτη, που επίσης κατέχουν όλες τις αισθήσεις

Ειλικρίνεια Δ. Για να καταλάβεις το αυτί σου(αυτί μου) πρέπει να τα στολίσεις με
χρυσό και πολύτιμες πέτρες ( αυτό είναι γυναικείο)

Ειλικρίνεια Ε. Το αυτί σου(αυτί μου) είναι το δικό μου παράθυρο με τον έξω κόσμο

Και αυτά όλα ...κάπως αστόλιστα ειπωμένα , (μπορεί και με ορθογρ. λάθη), τα "ακούω" τον τελευταίο καιρό γιατί ο ύπνος του αυτιού μπορεί να φέρει και θυμό ...και μάλλον θύμωσα...και περιμένω να καταλάβω απο αυτόν...
...και να ακούσω

Άραγε το αυτί γράφεται με υ ή με φ ?

---------------------------------------------------

Φθινόπωρο

Να γυρίσω στην βροχή δέν ήθελα,
μα κάπως με ξάφνιασε το μύρο
της
υγρό χωμάτινο μπουκέτο
παπαρούνας

Μυρωδιά παλιού κι χιλιοπατημένου παταριού

Επιστροφή ξανά και ξανά και ξανά ...
εδώ που τα λουλούδια σπάνια βρίσκουν τόπο

όμως μου έλειψες ...
Αθήνα
.........................................................................
(το πρωί δηλ. σήμερα)
Λοιπόν για να μήν φανεί πώς έχω τις μαύρες μου ,(βλέπεις οι στίχοι όταν γράφονται νύχτα και μετά απο Στρίνγκμπέργκ μια μούχλα την έχεις )και επειδή είπα το φθινόπωρο να μπεί καλά ,με καλή διάθεση, λέω να κοινοποιήσω τις προθέσεις μου . Και η υποχρέωση ή η ανάγκη άν θές ξεκινάει απ την μουτσούνα μου , λέω τα εξής
1. βάφω το σπίτι(ο Βασίλης ήδη τελειώνει την κουζίνα)
2. πετάω όλα τα αποξηραμένα λουλούδια( το τί αράχνη έχουν, σε λίγο θα τα φάνε οι ακρίδες)θα πάω λαϊκή έχουν ωραιότατα φθινοπωρινά γλαστράκια
3. καθαρίζω το σπίτι απ την άχρηστη χαρτούρα-εφημερίδες, παλιούς λογαριασμούς,μπλόκ-και άλλες ανοησίες
4. αγοράζω καινούργια κούπα του καφέ, καμμιά έτσι πολύ μούρικια, έτσι για σπάσιμο...
5. δέν αποφεύγω άλλο τον οδοντίατρο . Θα μπώ στο ιατρείο και θα πώ "δέν θα με φάς εσύ σατανιστή με την άσπρη μπλούζα,εγώ θα σε φάω ", και θα μπώ με τσαμπουκά και στύλ...και άν μου πεί γιατί δέν ερχόσουν να φτιάξουμε το δόντι θα του πώ πώς ήμουν στο Μονακό και τα πινά με τον Αλβέρτο
και άλλα που επειδή είναι γυναικεία δέν αναφέρονται

με θάρρος λοιπόν (γιατί αυτό λείπει απο τους πιό πολλούς απο εμάς )λέω γειά σου φθινόπωρο δέν σε φοβάμαι, βρέξε όσο θές...
(πίνακας - Sue Duda)

Η Αθήνα είναι ωραία όταν μπορείς και ξέρεις πώς να την αποχωρίζεσαι ...ίσως

Απο άλλους τόπους

Θα τα πούμε απο άλλους...τόπους σύντομα
Με αλάτι και νερό
ζεστό ψωμί, ρακί και μέλι
κοντά στα γονικά
τα γνώριμα
τ'αγαπημένα

...

Το τριήμερο της πατούσας

Αυτό το τριήμερο θα μείνω στην πόλη . Σάββατο, Κυριακή, Δευτέρα του Αγίου Πεύματος. Το Τριήμερο του αστού, του Αθηναίου. Κόποι, και βασανισμοί εκατομμυρίων συζύγων και τέκνων αυτών για το πού θα βρέξουν τις πατούσες τους. Για το πού αυτές οι πατούσες θα πατήσουν και άλλες πατούσες και όλοι μαζί θα βρίσουν, θα τεντώσουν, θα διεκδικήσουν. Εκατοντάδες πεντικιουρίστ την τελευταία εβδομάδα τρίβαν και ξανατρίβαν με ζήλο της σκασμένες φτέρνες των δικαιούχων και όλοι μαζί κουτρουβαλώντας στην καυτή άσφαλτο, θα σπρώξουν, θα ουρλιάξουν, θα φωνάξουν γιατί και αυτοί έχουν δικαιώματα. Και το δικαίωμα είναι πολύ μεγάλο πράγμα. Το δικαίωμα της ξαπλώστρας δέ το ισχυρότερο όλων. Η θέση στον ήλιο στοιχίζει και σε τρείς ημέρες τα χιλιόμετρα ή τα ναυτικά μίλια δέν πρέπει να είναι πολλά . Ο προορισμός πρέπει να είναι σύντομος και ο οδηγός αποφασιστικός, δυναμικός, γρήγορος, μεθοδικός. Με λίγα λόγια αρχηγός σκληρών συνθηκών με κεφάλι πέτρινο και δέρμα φιδιού. Πλούσιος σε ιδέες και μικροκομπίνες...όχι, όχι, δέν εννοώ τίποτα κακό. Απλά θα τρέξει λίγο να φάει καμμιά καρέκλα, θα σπρώξει κανέναν συνπατριώτη του, για να φάει πιό γρήγορα, το πολύ πολύ να θάψει πέντε-έξι γόπες στην παραλία, ε! και τί έγινε, "θα τα τραβήξει η θάλασσα μωρέ, σάμπως τί ...οι δήμοι τί κάνουν? άς έχουν και αυτοί προσωπικό στις παραλίες να καθαρίζουν, ...τί κράτος είμαστε! Εδώ κάναμε τους ολυμπιακούς και όλοι τρίβανε τα μάτια τους, μια παραλία δέν μπορούν να καθαρίσουν!" ...

Εγω συμπάσχω με τους εν λόγω κουρασμένους εργαζόμενους με την κουρασμένη τσέπη και τις λουστραρισμένες φτέρνες αλλά όχι...!! θα αφήσω τις πατούσες μου εδώ-στο πλακόστρωτο του Θησείου, παρέα με μερικές σελίδες απο κάποιον ξεχασμένο παρατηρητή και θα ξεμυτίσω κάποια άλλη μέρα, γιά κάμποσο καιρό...κρυφά, ήσυχα, αναίτια... Και μάλλον δέν θα είμαι μόνη ...

Η eurovision δέν ταιριάζει με τη θάλασσα

Ήταν καλοκαίρι του 2002. Αύγουστος. Επέστρεφα με μία αγαπημένη παρέα απο το νησί , κουβαλώντας μέσα μου όλες τις μυρωδιές και τις εικόνες μιας γιορτής. Η Ελλάδα γιόρταζε την Παναγία και όλοι φορούσαν τις αγκαλιές και τα χαμόγελά τους. Μυρωδιές απο κάπαρη, γλυκό του κουταλιού και σπιτικό κόκκινο κρασί. Όλα μαζί μπερδέυονταν ερωτικά , νοσταλγικά ...Η ματιά μου, στο πέλαγος που άφηνα πίσω μου , παρέα με μιά χούφτα γλάρους που τραγουδούσαν μαζί με τα κύμματα .

Και εκεί στην πρύμη, την είδα. Ολοζώντανη. Πληθωρική και αγέρωχη.

Την φωνή της νιότης μου. Στο χέρι της ένα τσιγάρο και ένα φλιτζάνι καφέ.

Το σώμα της στηριζότανε στα κάγκελα , κοιτούσε το νησί και σιγοτραγουδούσε έναν παλιό σκοπό. Η πιό πολυταξιδεμένη φωνή της Ελλάδας.

Σκοποί και νότες ήρθαν στο μυαλό μου, μπλέχτηκαν με την θάλασσα και έγιναν ένα σύνολο με μαέστρο εμένα . Τα χείλη μου , δίχως να ξέρω πως, παρασύρθηκαν στους στίχους της Λίνας , που μαζί χάρισαν πολλά ..."Μα εγώ μιλάω για δύναμη,της ελπίδας ισοδύναμη, και γυρνάω στην αθωότητα,την παλιά μου την ταυτότητα....".

Και τώρα, εδώ. Στην πόλη, μετά απο επτά καλοκαίρια, αναζητώ στίχους και νότες . Όχι αυτές της ευρωπαϊκής παράτας , με τα στράς και τους ακροβάτες αλλά τις μουσικές που θα έρθουν μαζί μου στο νησί ...γιατί..." εμένα με συμφέρει δωμάτια που κοιτάνε τον Αύγουστο ..."

Όνειρα

Chagall's Dream

(Above the town)

-----------------------------------------------------------------------------

My dream

Το δικό σου; Το θυμάσαι ;

Εγώ το πρωί κατάφερα να κλέψω λίγους κόκκους άμμου και να στολίσω το παράθυρό μου , μα θέλησα να δώ και γώ την πόλη απο ψηλά

Τα μάτια μου όμως κλείσανε γιατί αέρας σήκωσε την σκόνη

κι αλμίρα πότισε την κόρη των ματιών μου

Ο έρωντας

Είναι και αυτή μιά μέρα σαν τις άλλες, μόνο που σήμερα θα πρέπει να πετάξω λίγο πιό ψηλά.Εκεί όπου φυτρώνει ο έρωντας, ανάμεσα στην σχισμή στις δυό πέτρες του βουνού. Κάπου εκεί φύεται με δυσκολία, αλλά αντέχει. Βαθιά τα μέλη του, τα'χει ποτίσει η βροχή και ο αέρας εδώ και καιρό. Φτάνω ψηλά σιμά του. Για λίγο θα πιώ και ύστερα θα φύγω. Μόνο λίγη συντροφιά θα δώσω, τίποτα περισσότερο. Μα στέκομαι και γλυκά ένα φιλί στα φύλλα του αφήνω και ξαναπετώ. Σκέφτομαι μήν τον κακοκαρδίσω άν λίγο απο το άρωμα του κλέψω. Σκέφτομαι πάλι, πως είναι μόνος και πως εγώ τύχη θεού στο σπίτι και στο σώμα μου κατέχω. Να απλώσω, να τεντώσω, να γεμίσω.

Η δική μου Burma

Είναι και κάποιοι λαοί που δοκιμάζονται . Λαοί περήφανοι, ταπεινοί με καθαρά μάτια .

Ταξίδεψα στην Βιρμανία το 2000. Συνήθως δέν μιλάω για τα ταξίδια μου, ούτε διαδικτυακά, και σε φίλους ακόμα σχεδόν σπάνια..Αυτήν την φορά όμως θέλω να πώ το κάτι μου...

Τότε...οκτώ χρόνια πρίν, με μιά ταξιδιάρα παρέα και δίχως πολύ σκέψη, αλλά σαν πλάκα πετάξαμε με Thai airways απο την Μπανγκόγκ της Ταίλάνδης, με φθηνά εισητήρια προσφοράς , στην Jangoon , την πρωτεύουσα και που για πλάκα πάλι φτάσαμε έως το Mandalay στο πιό ψηλό σημείο του χάρτη εκεί που η ελονοσία θερίζει και σκοτώνει τα παιδιά σαν τις μύγες. Και που εμείς κάναμε εμβόλια απο την Αθήνα, αυτοί όμως δέν δικαιούνται, πρέπει να πληρώσουν...

Μία χώρα πανέμορφη!! Με ιστορία και πολιτισμό. Ένας λαός καθαρός ψυχή τε και σώματι. Και έχω λόγω που λέω ψυχή τε και σώματι . Πιστεύουν στον θεό τους με αυταπάρνηση, ταπεινά και αυτό τους κρατάει καθαρούς και δυνατούς μπροστά στους δυνάστες τους. Καθαρός λαός στο σώμα, με τα πιό υπέροχα μαλλιά που έχω δεί ποτέ σε γυναίκες, γυναίκες που δέν έχουν σαμπουάν αλλά που κάθε πρωί καθαρίζουν τα μαλλιά τους στα ποτάμια και στις λίμνες ψηλά στην Inle lake, με φύκια και σαπούνια φυσικά . Προστατεύοντας το πρόσωπο τους με tanaca , αυτό το φυσικό αντιλιακό που δέν είναι τίποτα άλλο απο ένα μαλακό ορυκτό κίτρινο σαν το χρώμα του τίφου.

Την βίζα την αποκτήσαμε όχι δύσκολα αφού πληρώσαμε αδρά σε σχέση με την αξία του νομίσματος , τους υπευθύνους της πρεσβείας στην Ταϊλάνδη και που συνεχίσαμε να πληρώνουμε όπου συνατούσαμε αστυνομικό, υπάλληλο τράπεζας ή ακόμα και ενστολο εντεταλμένο της χούντας .

Οι Βιρμανοί ζούν σε μια δική τους φυλακή και η φετινή εξέγερση για εμάς τους δυτικούς φαντάζει κάτι συνηθισμένο , αλλά αυτό που έκαναν οι άνθρωποι που εγώ συνάντησα είναι ότι πιο επαναστατικό , ότι πιο ηρωικό έχω ακούσει ! Μου θύμισε την Μάχη της Κρήτης, ή την Έξοδο του Μεσολλογγίου. Και μόνο με κάτι απο αυτά μπορεί να συγκριθεί. Χρόνια και χρόνια κυβερνήσεις, το ίδιο το ΝΑΤΟ την χούντα στην Βιρμανία δέν μπορεί να την κουνήσει. Η χώρα που εγώ γνώρισα , στις συνθήκες στις οποίες ζούν είτε οι βουδιστές μοναχοί , είτε ο χωριάτης, είτε ο κάτοικος του Mandalay, της Jangoon ή της Bagan , είναι τιμή τους και μόνο που προσπάθησαν να αντισταθούν ...κάποια στιγμή θα τα καταφέρουν .

Τώρα δοκιμάζονται και πάλι ...πολύ σκληρά...πρέπει η σκέψη των λαών να είναι μαζί τους. Η χουντικοί στρατιωτικοί μονάρχες που τους κυβερνούν δέν δέχονται ούτε κάν βοήθεια απο την Ευρώπη, μέχρι χθές τουλάχιστον , θα δούμε... Μια ματιά στο διαδίκτυο και θα δείτε τις εικόνες που εγώ δέν θέλω να δημοσιέυσω ...απο γούστο και μόνο, δέν χρειάζεται.

καληνύχτα

Συμβαίνει τώρα

Ύπνε μου πάρε το παιδί
να μου το σεργιανίσεις
στα ρόδα των περιβολιών
στα κρύα νερά της βρύσης .
Πάρε και δείξε το να βρει,
τον παλατιών τη στράτα,
που ναι του Ρήγα οι θησαυροί,
με τα Κωνσταντινάτα.
Και χάρισε του τα κλειδιά,
να ανοίξει να τα πάρει,
μαργαριτάρι ατρύπητο

σπυρί μαργαριτάρι

(νανούρισμα)

(Τα Ηνωμένα Έθνη υπολογίζουν ότι 150 εκατομμύρια παιδιά παγκοσμίως κοιμούνται στους δρόμους. Ο αριθμός αυξάνεται .)

Συνέβη την άνοιξη του 2008

Κάπου θα είναι αυτή η μαγική πόλη

ΚΑΠΟΤΕ ΔΕΝ

Κάποτε δέν

είναι παρά μια λάμψη πίσω απ'τα

βουνά-κεί κατα το μέρος του πελάγου . Κάποτε πάλι

ένας αέρας δυνατός που άξαφνα σταματάει όξω απ'τα

λιμάνια. Κι όσοι νογούν, το μάτι τους βουρκώνει.

Χρυσε ζωής αέρα γιατί δέν φτάνεις ώς εμάς;

......

......

Οδυσσέας Ελύτης

(Μικρός Ναυτίλος)

Το δικό μου φώς

Θάλασσα πικροθάλασσα, γιατί να σ'αγαπήσω

VOICES

Δέν πρόλαβα να καταλάβω

τυφλώθηκα και χάθηκα μέσ' στις φωνές του κόσμου

Nothing in life is to be feared. It is only to be understood.--Marie Curie

Βροχή

Με ξύπνησε απόψε η βροχή

να μου θυμήσει τα παλιά

τον φόβο απο μια άλλη ζωή

που νόμιζα πως άφησα πίσω

στον

ΧΡΟΝΟ

μα ...κι αυτός ήταν καλός μαζί μου

τότε

τον χαϊδεψα μιά νύχτα και μου χάρισε δυό χρόνια

γήινα

σάν να γυρνάει απόψε

και να γυρεύει αντάλλαγμα

Φύσα βοριά πιό δυνατά

και πάρτον παραπέρα

μήν και ξυπνήσουν τα παιδιά

και φοβηθούν τους ήχους του

Φέρε ξανά την μουσική

και πήγαινε

στο χώμα

να δώσεις μέρες και ψυχή

στα διψασμένα

φύλλα

Αθήνα 31-03-2008

Matisse

Τα μυστικά της θάλασσας ξεχνιούνται στ’ακρογιάλια

η σκοτεινή άγρα του βυθού ξεχνιέται στον αφρό

λάμπουνε ξάφνου πορφυρά της μνήμης τα κοράλλια…

Ω μην ταράξεις… πρόσεξε ν’ ακούσεις τ’αλαφρό

ξεκίνημά της… τα’ άγγιξες το δένδρο με τα μήλα

το χέρι απλώθη κι η κλωστή δείχνει και σε οδηγεί…

Ω σκοτεινό ανατρίχιασμα στη ρίζα και στα φύλλα

να’σουν εσύ που θα ‘φερνες την ξεχασμένη αυγή!

Στον κάμπο του αποχωρισμού να ξανανθίζουν κρίνα

μέρες ν’ ανοίγουνται ώριμες, οι αγκάλες τα’ ουρανού,

να φέγγουν στο αντηλάρισμα τα μάτια μόνο εκείνα

αγνή η ψυχή να γράφεται σαν το τραγούδι αυλού…

Η νύχτα να’ταν που έκλεισε τα μάτια;

Μένει αθάλη,σαν από δοξαριού νευρά μένει πνιχτό βουητό,

μια στάχτη κι ένας ίλιγγος στο μαύρο γυρογιάλι

κι ένα πυκνό φτερούγισμα στην εικασία κλειστό.

Ρόδο του ανέμου, γνώριζες μα ανέγνωρους μας πήρες

Την ώρα που θεμέλιωνε γιοφύρια ο λογισμός

Να πλέξουνε τα δάχτυλα και να διαβούν δυο μοίρες

Και να χυθούν στο χαμηλό κι αναπαμένο φως.

Γιώργος Σεφέρης

They say that when you meet the love of your life time stops

Γιατί μαμά?(το απόγευμα του Σαββάτου)

Ο 3,5 ετών Νικόλας ρωτάει, μετά απο ένα ντοκυμαντέρ

στην τηλεόραση για τους πολιτικούς πρόσφυγες την μαμά του:

-Μαμά...γιατί ατό το παιδάκι ζέν φοράει παππούτσια?

-Γιατί μωρό μου, οι γονείς του δέν μπόρεσαν να του αγοράσουν ακόμα .

-Είναι φτωχοί?

-Ναί

-Εμείς?Είμαστε φτωχοί?

-Όχι αγάπη μου.

-Εγώ έχω πολλά παππούτσια 1,2,3..να του ζώσω το ένα ...είναι κλύο το πάτωμα και θα κρυώσουν τα πόζια του ...και μετά θα τλέχουν μύξες απο την μύτη του, θα πονάει ο λαιμό του και δέν θα πάει στο κολείο...πάμε πίτι του τώρα, ζιατί θα είναι άλλωστος .

( Αυτή είναι η δύναμη τους ,... η δική μας?)

Δίπλα μας

Μιά αγκαλιά και ένα λουλούδι σε όλα τα παιδάκια και στους γονείς τους που πολεμάνε καθημερινά...τα τέρατα, σε τόσο αντίξοες συνθήκες.

Εσένα...

Σε νοιάζει ακόμα που, δέν πέτυχε το χρώμα η κομμώτρια ?

Ξαφνικά

Κουράστηκε...πάλεψε σκληρά.

Τώρα, ψάχνει να βρεί τις απαντήσεις για όλα τούτα ή

μπορεί να περιμένει την Θεά Τύχη, που

δέν τον ρώτησε ποτέ άν ήθελε και αυτός κάτι...

να ζητήσει...

Τώρα φυσάει αέρας δυνατός.

Πετάχτηκαν τα φύλλα ψηλά απο την γή .

Δέν είναι πώς φοβάται τους ήχους ή

τον ρυθμό τους, είναι που δέν έχει
τόπο
να προφυλαχθεί.

Πέρνει την κουβέρτα και σκεπάζεται

γέρνει

Περίμενε πολύ

Ανάσα

Το σκάκι

Μερικοί στίχοι, που σάν παιχνίδι, έρχονται, με άρωμα παιδικό...όπως τότε...που είμασταν στην γειτονιά, στα δέντρα, μέσα στην χαρουπιά και ανταλάσσαμε πραμάτειες. Και που όταν έπιανε η βροχή γελούσαμε...δυνατά ...κάτω απο τα πυκνά κλαδιά,... χωρίς παράπονο.


Έλα να παίξουμε
θα σου χαρίσω την βασίλισσα μου
(Ήταν για μένα μια φορά η αγαπημένη
Τώρα δέν έχω πιά αγαπημένη)
Θα σου χαρίσω τους πύργους μου
(Τώρα πιά δέν πυροβολώ τους φίλους μου
Έχουν πεθάνει απο καιρό πρίν απο μένα)
Κι ο βασιλιάς αυτός δέν ήτανε ποτά δικός μου
Κι ύστερα τόσους στρατιώτες τί τους θέλω;
(Τραβάνε μπρός, τυφλοί, χωρίς κάν όνειρα)
Όλα, και τ' άλογά μου θα σ' τα δώσω
Μονάχα ετούτον τον τρελό μου θα κρατήσω
Που ξέρει μόνο σ'ένα χρώμα να πηγαίνει
Δρασκελώντας τη μιά άκρη ώς την άλλη
Γελώντας μπρός τις τόσες πανοπλίες σου
Μπαίνοντας μέσα στις γραμμές σου ξαφνικά
Αναστατώνοντας τις στέρεες παρατάξεις.

Κι αυτή δέν έχει τέλος η παρτίδα.

Μανώλης Αναγνωστάκης

Πώς θές να το ξέρω;

Αν είσαι μια μικρή παραπονεμένη πέτρα

σε μια ερημιά

αν είσαι ένα μοναχικό κυκλάμινο

στο βουνό

αν είσαι ένα ξεχασμένο άστρο στον ουρανό

πού θες να το ξέρω;

Αν είσαι μια βραδινή βροχή

στη θάλασσα

αν είσαι ένας βαπορίσιος καπνός

στο πέλαγο

αν είσαι ένα παλιό εικόνισμα σε μια εκκλησιά

πού θες να το ξέρω;

Αν είσαι ένα αγκάθι στην καρδιά μου

εγώ που σ' αγαπώ

πώς θες να το ξέρω;

Νίκος Καρύδης

Μας κόψαν απόψε το φώς

Ιστορία 2η : Η κ.Μ 75 ετών, βρίσκεται στο σπίτι της, μία παλιά μονοκατοικία των αρχών του αιώνα σε ένα προάστιο δυτικά της Αθήνας. Μένει μόνη μετά τον θάνατο του συζύγου της πρίν απο 4 χρόνια. Το παιδί της, ένας άντρας 50 ετών σήμερα, ζεί με την οικογένειά του στην Θεσσαλονίκη εδώ και αρκετά χρόνια. Οι λιγοστοί συγγενείς που έχει, 2-3 ανήψια απο την πλευρά του αδελφού της , έχουν σχεδόν χαθεί, αφού οι υποχρεώσεις, και οι αποστάσεις τις πρωτεύουσας δέν διευκολύνουν τις έστω και τυπικές επαφές. Την θυμούνται καμμιά φορά τις γιορτές και την επισκέπτονται αραιά και πού.

Είναι ένα συνηθισμένο πρωινό του Μαρτίου , όπως άλλωστε τα περισσότερα πρωινά των τελευταίων χρόνων. Ξεκινάει τη μέρα της με την προσωπική της καθαριότητα και ένα τακτικό νοικοκύρεμα του σπιτιού- λίγα πράγματα. Άλλωστε τα αντικείμενα σπάνια μετακινούνται. Μόνο στο υπνοδωμάτιο, στο μπάνιο και στο μικρό κουζινάκι. Στο πρίν χρόνια πολυσύχναστο σαλόνι της, με τους πολυελαίους και τους μπλέ βελούδινους καναπέδες, μόνο η σκόνη βρίσκει θέση- στα έπιπλα, στο πάτωμα πίσω απο τις κομψές πολυθρόνες, πάνω στην ξύλινη τραπεζαρία, στα κρύσταλλα, στις φωτογραφίες και τα μπιμπελό απο τα ταξίδια της με τον σύζυγό της στην Ευρώπη-Αυτά είναι πλέον -τα απομεινάρια- της ζωής της ...αυτά- και οι μνήμες της- που κάθε βράδυ την επισκέπτονται...χωρίς προειδοποίηση.

Φτιάχνει ένα τσάι και τηλεφωνάει στον γιατρό της .-Εμπρός;...Ο κ.Χουρμούζης;...Καλησπέρα γιατρέ.Πώς είστε;Ναί.Εγώ είμαι...καλά ευχαριστώ...Άν και τις τελευταίες μέρες δυσκολεύομαι στην αναπνοή μου...και η πίεση μου δέν είναι και τόσο καλή...φυσικά...ναι ακριβώς ..., όπως τον περασμένο Αύγουστο. Οι νύχτες μου είναι πολύ δύσκολες γιατρέ...μήπως θα μπορούσατε...ναί...εδώ θα είμαι...που να πάω γιατρέ;...οι μετακινήσεις μου τον τελευταίο καιρό περιορίζονται μόνο στα απαραίτητα ψώνια του σπιτιού...ευχαριστώ πολύ...ναι σας ακούω...το οξυγόνο;...το χρησιμοποιώ φυσικά...μου είναι ολότελα απαραίτητο...σας περιμένω ...αύριο...ευχαριστώ..

Κλείνει το ακουστικό και κατευθύνεται πρός το υπνοδωμάτιο της. Κάθεται στην άκρη του κρεβατιού, πατάει το κουμπί του ραδιοφώνου και φτιάχνωντας τα μαξιλάρια, ακουμπάει προσεκτικά την πλάτη της πίσω..Με το αριστερό της χέρι στραμένο πίσω, ψηλά πατάει με δυσκολία τον διακόπτη της συσκευής οξυγόνου. Οι φυσαλίδες που δημιουργούνται στο νερό της φιάλης ξεκινούν την παροχή οξυγόνου. Τοποθετεί την μάσκα πάνω απο το στόμα και την μύτη της και... αφήνεται...Η μουσική του ραδιοφώνου διακόπτεται απο έκτακτό δελτίο ειδήσεων "-Νέες Απεργιακές Κινητοποιήσεις κυρίσουν απο σήμερα οι εργαζόμενοι των Τεχνικών Υπηρεσιών της ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ, με συνεχείς απροειδοποίητες διακοπές ρεύματος σε όλη τη χώρα και σε τακτά χρονικά διαστήματα .Το Υπουργείο Απασχόλησης σε πρωινή αναφορά μέσω του Γενικού Γραμματέα ανακοίνωσε ότι οι θέσεις της Κυβερνήσεως κυρίως στο θέμα των Ασφαλισμένων παραμένουν αμετάβλητες...-"Η μουσική παίρνει την θέση της και πάλι στη ραδιοσυχνότητα... Μια γνωστή μουσική συμφωνία του Mahler κατακλύσει το χώρο ευγενικά...Ξαφνικά όλα σταματούν...απότομα...Μία απόκοφη σιωπή. Δέν ακούγεται τίποτα-ούτε το ραδιόφωνο, ούτε το ψυγείο, ούτε ο ήχος...των φυσαλίδων. Μόνο ο θόρυβος των αυτοκινήτων έξω απο το παράθυρο, απο τον κεντρικό δρόμο. Η κ.Μ παραμένει στο κρεβάτι...Μόνη... περιμένωντας να έρθουν ξανά...οι ήχοι...Είναι το μόνο που μπορεί να κάνει...έχει μάθει να περιμένει...να κάνει υπομονή...να καταλαβαίνει...η εικόνα του Αγίου απέναντι της πάνω απο το μπαουλάκι έρχεται κοντά...πιό κόντα...αυτή τη φορά...μιά προσευχή...σαν ψίθυρος...μοναχική...

Μας κόψαν απόψε το φώς

Οι δύο όψεις μιας ιστορίας

Ιστορία 1η : Αθήνα- κέντρο, κίνηση, ζέστη. Ο Θ γυρίζει στο διαμέρισμα του στο Κολωνάκι μετά απο μία εξοντωτική μέρα στην δουλειά. Είναι κιόλας 7 η ώρα, πεινασμένος, κουρασμένος βγάζει τα ρούχα του , ανοίγει τον θερμοσίφωνα , φτιάχνει έναν ζεστό καφέ και ετοιμάζει ένα πρόχειρο φαγητό με ότι υπάρχει στο ψυγείο. Ανοίγει την τηλεόραση, βγάζει τα παππούτσια του και βυθίζεται στον καναπέ του. Χαζεύει τυχαία ότι υπάρχει στην τηλεόραση, γυρνώντας τα κανάλια .Σαπουνόπερες, δελτία ειδήσεων, ντοκιμαντέρ, αδιάφορες μουσικές εκπομπές, φλύαρες συζητήσεις, φασαρία. Ένας μικρός διακριτικός ήχος ακούγεται και το σπίτι βυθίζεται στο σκοτάδι. Απο τον δρόμο ακούγονται οι συναγερμοί των εμπορικών καταστημάτων, κόρνες αυτοκινήτων. Πηγαίνει στον ηλεκτρολογικό πίνακα και ανακαλύπτει πώς δέν έχει πέσει καμμία ασφάλεια. Βγαίνει στο μικρό μπαλκονάκι του και βλέπει ότι η πόλη έχει βυθιστεί στο σκοτάδι. Ψάχνει στα ντουλάπια της κουζίνας και βρίσκει 2-3 κεριά που είχε αφήσει η Ηρώ ένα βράδυ...τότε. Αναπτήρα είχε μέσα στα τσιγάρα του. Τα τοποθετεί σε διάσπαρτα μέρη του σπιτιού και κάθετε πάλι στον καναπέ. Κοιτάει γύρω του το δωμάτιο. Ακούει την βρύση απο το μπάνιο να στάζει ρυθμικά, τα μπατζούρια να τρίζουν. Το σπίτι είναι διαφορετικό, οι σκιές των κεριών σχηματίζουν όμορφα σχέδια στους τοίχους και το ελαφρό αεράκι που έρχεται απο το μπαλκόνι παίζει παρέα με τις μικρές φλόγες παράξενες συνθέσεις εικόνας και ήχου. Ψάχνει στο συρτάρι του γραφείου το ραδιόφωνο που είχε μαζί του στην Αλόνησσο το προηγούμενο καλοκαίρι -είχε καλές αλκαλικές μπαταρίες-θα κρατάνε ακόμη. Πατάει το on και γυρίζει σιγά σιγά τους σταθμούς στα fm , κάνοντας στάση στο δεύτερο πρόγραμμα -μία λεπτή ήσυχη μελωδία με παλιές μνήμες- επιλογή κάποιου παλιού γνώριμου ραδιοφωνικού παραγωγού που είχε χρόνια ν΄ακούσει. Χαμογελάει...Και τώρα;...Η Ηρώ...Που να είναι;...το φοβάται το σκοτάδι...τί να κάνει;...Βρίσκει το τηλέφωνο της στο κινητό.-Ηρώ;είσαι μόνη;Τί κάνεις;..έλα απο δώ να καθίσουμε. Θα ακούσουμε μουσική, θα πιούμε κάτι, θα μιλήσουμε,... θα σε περιμένω κάτω στον δρόμο...μήν κάθεσαι μόνη σου στα σκοτεινά...(Ιστορία 2η- συνεχίζετε)

Dylan Thomas

Do Not Go Gentle Into That Good Night

Do not go gentle into that good night,

Old age should burn and rave at close of day;

Rage, rage against the dying of the light.

Though wise men at their end know dark is right,

Because their words had forked no lightning they

Do not go gentle into that good night.

Good men, the last wave by, crying how bright
Their frail deeds might have danced in a green bay,

Rage, rage against the dying of the light.

Wild men who caught and sang the sun in flight,
And learn, too late, they grieved it on its way,

Do not go gentle into that good night.

Grave men, near death, who see with blinding sight

Blind eyes could blaze like meteors and be gay,

Rage, rage against the dying of the light.

And you, my father, there on that sad height,

Curse, bless, me now with your fierce tears, I pray.

Do not go gentle into that good night.

Rage, rage against the dying of the light.

(άς αφήσω την ελληνική μετάφραση για κάποια άλλη φορά)

About love...

Η αγάπη είναι η μόνη ικανοποιητική απάντηση στο πρόβλημα της ανθρώπινης ύπαρξης

Έριχ Φρόμ