Αφή

Γεννήθηκε στο νησί ένα χειμωνιάτικο πρωινό.Η μάνα του όταν της τον έδειξαν του χαίδεψε το κεφάλι και αποκοιμήθηκε για πάντα. Απο τότε ψάχνει στα δάση να δεί το χέρι της πάνω σε κάποιο κορμό ή στο βυθό της θάλασσας.




Νοέμβριος 2010

Ύπνος

Θα μας δοθεί το χάρισμα και η μοίρα
να πάμε να πεθάνουμε μια νύχτα
στο πράσινο ακρογιάλι της πατρίδας;
Γλυκά θα κοιμηθούμε σαν παιδάκια
γλυκά. Κι απάνωθέ μας θε να φεύγουν,
στον ουρανό, τ' αστέρια και τα εγκόσμια.
Θα μας χαϊδεύει ως όνειρο το κύμα.
Και γαλανό σαν κύμα τ' όνειρό μας
θα μας τραβάει σε χώρες που δεν είναι.
Αγάπες θα' ναι στα μαλλιά μας οι αύρες,
η ανάσα των φυκιών θα μας μυρώνει,
και κάτου απ' τα μεγάλα βλέφαρά μας,
χωρίς ναν το γρικούμε θα γελάμε.
Τα ρόδα θα κινήσουν απ' τους φράχτες,
και θα 'ρθουν να μας γίνουν προσκεφάλι.
Για να μας κάνουν αρμονία τον ύπνο,
θα αφήσουνε τον ύπνο τους αηδόνια.
Γλυκά θα κοιμηθούμε σαν παιδάκια
γλυκά. Και τα κορίτσια του χωριού μας,
αγριαπιδιές, θα στέκουνε τριγύρω
και, σκύβοντας, κρυφά θα μας μιλούνε
για τα χρυσά καλύβια, για τον ήλιο
της Κυριακής, για τις ολάσπρες γάστρες,
για τα καλά τα χρόνια μας που πάνε.
Το χέρι μας κρατώντας η κυρούλα,
κι όπως αργά θα κλείνουμε τα μάτια,
θα μας διηγιέται -- ωχρή -- σαν παραμύθι
την πίκρα της ζωής. Και το φεγγάρι
θα κατέβει στα πόδια μας λαμπάδα
την ώρα που στερνά θα κοιμηθούμε
στο πράσινο ακρογιάλι της πατρίδας.
Γλυκά θα κοιμηθούμε σαν παιδάκια
που όλη τη μέρα έκλαψαν κι απόστασαν.


Ύπνος
Νηπενθή

Κώστας Καρυωτάκης

Συνέβη την Άνοιξη του 2010

Και του χρόνου

Είναι που κρατιέμαι ...

Είναι που κρατιέμαι για να μήν μιλήσω ...και εδώ είναι το κρίσιμο σημείο. Η στιγμή που τα δόντια δαγκώνουν την γλώσσα.
Μικρή όταν ήμουν σε κάποιες διακοπές άκουσα μια γυναίκα πολύ άσχημη να λέει στον γίο της, "να δάγκωνες την γλώσσα σου βρε χαμένο, αλλά να μήν μίλαγες".Ο γιός της έκλαιγε τόσο πολύ που είχε κατακοκκινήσει και με το ζόρι κατάφερνε να μιλήσει ο καψερός. Λέω και εγώ άν δάγκωνε την γλώσσα του και δέν μίλαγε δέν θα μεταμορφωνόταν τώρα σε ντομάτα. Απο τούδε και στο εξής, όποτε σκέφτομαι πώς εδώ δέν με παίρνει να ανοίξω το δίκαιο στόμα μου, δαγκώνω την αριστερή άκρη της γλώσσας. Συνήθως πιάνει. Ο πόνος απασχολεί την στοματική περιοχή, και αυτός εναλλάσεται σε σχέση με το μέγεθος του αδίκου. Επίσης,με απασχολεί και το πως είναι η μούρη μου, καθώς το πρόσωπο και κυρίως η περιοχή γύρω απο το στόμα στραβώνει τόσο όσο να αλλοιωθεί το χρωματιστό περίγραμμα του μολυβιού και να στραπατσαριστεί το μακιγιάζ που με κόπο κάνω.
Να μιλήσω, να μήν μιλήσω,...σε κάθε περίπτωση το "κόλπο" εκείνης της μάνας πιάνει στιγμιαία και συνήθως δέν έχει διάρκεια. Κάτι με τον εγκέφαλο; (του μπι κοντινουιντ)