18 Ιαν 2010

Είναι που κρατιέμαι ...


Είναι που κρατιέμαι για να μήν μιλήσω ...και εδώ είναι το κρίσιμο σημείο. Η στιγμή που τα δόντια δαγκώνουν την γλώσσα.
Μικρή όταν ήμουν σε κάποιες διακοπές άκουσα μια γυναίκα πολύ άσχημη να λέει στον γίο της, "να δάγκωνες την γλώσσα σου βρε χαμένο, αλλά να μήν μίλαγες".Ο γιός της έκλαιγε τόσο πολύ που είχε κατακοκκινήσει και με το ζόρι κατάφερνε να μιλήσει ο καψερός. Λέω και εγώ άν δάγκωνε την γλώσσα του και δέν μίλαγε δέν θα μεταμορφωνόταν τώρα σε ντομάτα. Απο τούδε και στο εξής, όποτε σκέφτομαι πώς εδώ δέν με παίρνει να ανοίξω το δίκαιο στόμα μου, δαγκώνω την αριστερή άκρη της γλώσσας. Συνήθως πιάνει. Ο πόνος απασχολεί την στοματική περιοχή, και αυτός εναλλάσεται σε σχέση με το μέγεθος του αδίκου. Επίσης,με απασχολεί και το πως είναι η μούρη μου, καθώς το πρόσωπο και κυρίως η περιοχή γύρω απο το στόμα στραβώνει τόσο όσο να αλλοιωθεί το χρωματιστό περίγραμμα του μολυβιού και να στραπατσαριστεί το μακιγιάζ που με κόπο κάνω.
Να μιλήσω, να μήν μιλήσω,...σε κάθε περίπτωση το "κόλπο" εκείνης της μάνας πιάνει στιγμιαία και συνήθως δέν έχει διάρκεια. Κάτι με τον εγκέφαλο; (του μπι κοντινουιντ)

Δεν υπάρχουν σχόλια: