21 Μαρ 2008

Δίπλα μας




Μιά αγκαλιά και ένα λουλούδι σε όλα τα παιδάκια και στους γονείς τους που πολεμάνε καθημερινά...τα τέρατα, σε τόσο αντίξοες συνθήκες.


Εσένα...

Σε νοιάζει ακόμα που, δέν πέτυχε το χρώμα η κομμώτρια ?

7 σχόλια:

Caesar είπε...

ενας καθημερινός πόλεμος στη μάχη & τη λαχτάρα για τη ζωή
Πόσο ν' αντέξει κανείς !

ΑΝΑΣΑ είπε...

Πραγματικά ένας αδιάκοπος αγώνας, που μόνο όταν φτάσεις μπροστά σε τέτοιους δαίμονες καταλαβαίνεις τί παέι να πεί θάρρος, κουράγιο, δύναμη, πίστη... ακριβώς γιατί πρέπει να ζήσεις, να νικήσεις

Vrakas Kostas είπε...

Διαμαρτυρομουν καποτε γιατι δεν ειχα παπουτσια,ωσπου περασε διπλα μου καποιος,που δεν ...ειχε ποδια!
Με συγκινησες ..ανασα μου!

ΑΝΑΣΑ είπε...

Έτσι kosta΄...έτσι..είναι κάποια πράγματα γύρω μας που μας αφήνουν άφωνους.Τα βλέπουμε, μένουμε σοκαρισμένοι...και μετά τί?...Και μετά τα ξεχνάμε, έτσι απλά...και ξανά γυρνάμε στα μικρά, στα δικά μας...είμαστε τόσο εγωιστές!η φύση μας βλέπεις...χρειάζεται αγώνας για να τα παραμερίσεις και εν τέλει να ...καταλάβεις πραγματικά...τι?

Vrakas Kostas είπε...

Οποιος πιστευει σε εναν καλυτερο κοσμο,αγωνιζεται παντα!Καθε μερα,καθε στιγμη!
Οπως μπορει!
Λογω της δουλειας μου,ερχομαι σε καθημερινη βαση σχεδον με δυσκολες καταστασεις!
Αλλα,δεν θα αφησω ποτε να με ισοπεδωσει η καθημερινοτητα!
Ανασα μου,να εισαι καλα!

admin είπε...

Μακάρι!

ΑΝΑΣΑ είπε...

Πάντα έτσι να σαι Kosta...πόσο δύσκολο είναι αυτό!...κάπου το χάνεις συνήθως και φεύγεις με τον όχλο και σύ...άς είναι καλά τα παιδάκια που μας βοηθούν να ..βλέπουμε!