Το σκάκι

Μερικοί στίχοι, που σάν παιχνίδι, έρχονται, με άρωμα παιδικό...όπως τότε...που είμασταν στην γειτονιά, στα δέντρα, μέσα στην χαρουπιά και ανταλάσσαμε πραμάτειες. Και που όταν έπιανε η βροχή γελούσαμε...δυνατά ...κάτω απο τα πυκνά κλαδιά,... χωρίς παράπονο.


Έλα να παίξουμε
θα σου χαρίσω την βασίλισσα μου
(Ήταν για μένα μια φορά η αγαπημένη
Τώρα δέν έχω πιά αγαπημένη)
Θα σου χαρίσω τους πύργους μου
(Τώρα πιά δέν πυροβολώ τους φίλους μου
Έχουν πεθάνει απο καιρό πρίν απο μένα)
Κι ο βασιλιάς αυτός δέν ήτανε ποτά δικός μου
Κι ύστερα τόσους στρατιώτες τί τους θέλω;
(Τραβάνε μπρός, τυφλοί, χωρίς κάν όνειρα)
Όλα, και τ' άλογά μου θα σ' τα δώσω
Μονάχα ετούτον τον τρελό μου θα κρατήσω
Που ξέρει μόνο σ'ένα χρώμα να πηγαίνει
Δρασκελώντας τη μιά άκρη ώς την άλλη
Γελώντας μπρός τις τόσες πανοπλίες σου
Μπαίνοντας μέσα στις γραμμές σου ξαφνικά
Αναστατώνοντας τις στέρεες παρατάξεις.

Κι αυτή δέν έχει τέλος η παρτίδα.

Μανώλης Αναγνωστάκης