Ο 3,5 ετών Νικόλας ρωτάει, μετά απο ένα ντοκυμαντέρ
στην τηλεόραση για τους πολιτικούς πρόσφυγες την μαμά του:
-Μαμά...γιατί ατό το παιδάκι ζέν φοράει παππούτσια?
-Γιατί μωρό μου, οι γονείς του δέν μπόρεσαν να του αγοράσουν ακόμα .
-Είναι φτωχοί?
-Ναί
-Εμείς?Είμαστε φτωχοί?
-Όχι αγάπη μου.
-Εγώ έχω πολλά παππούτσια 1,2,3..να του ζώσω το ένα ...είναι κλύο το πάτωμα και θα κρυώσουν τα πόζια του ...και μετά θα τλέχουν μύξες απο την μύτη του, θα πονάει ο λαιμό του και δέν θα πάει στο κολείο...πάμε πίτι του τώρα, ζιατί θα είναι άλλωστος .
( Αυτή είναι η δύναμη τους ,... η δική μας?)
3 σχόλια:
Η δική μας είναι απλά το καθήκον τα χριστούγεννα στο κάλεσμα της UNISEF μέσα απο ένα sms γιατί δεν προλαβαίνουμε μέσα στην δίνη της προετιμασίας ενός ακόμα καταναλωτικού ρεβεγιον.
Ευτηχώς πολλοί αντέχουμε άκομα.
καλή μας συνέχεια λοιπόν και εύγε σε τέτοιες καταχωρίσεις.
Αυτή είναι μιά πραγματική συζήτηση με τον ΝΙκόλα 3,5 ετών (αυτολεξή).Η ουσία δέν είναι το παππούτσι βέβαια όπως καταλαβαίνεις ή η όποια οικονομική βοήθεια μόνο( πολύ σημαντική βέβαια,δέν το συζητάμε)αλλά κυρίως εμένα προσωπικά με βοηθαέι ώστε να καταλαβαίνω πόσο τυχεροί είμαστε κάποιοι σε τούτη τη ζωή και τί ψυχούλες είναι τα παιδάκια μας .
άρχισα να σε διαβάζω μετά από το σχόλιο που μου άφησες, και στην πορεία ρούφηξα τις αναρτήσεις σου σα νερό στην έρημο. Θα γελάσεις, αλλά επειδή πολλές φορές με φωνάζουν "Γιατί μαμά?" λόγω των πολλών ερωτήσεων και αμφισβητήσεων που κάνω, σταμάτησα σ'αυτή εδώ την ανάρτηση πρώτα. Κι αφού τη διάβασα δυο φορές, τα μάτια μου βούρκωσαν. Να μας ζήση ο Νικόλας, να εξακολουθήσει να έχει αυτές τις ευαισθησίες και όταν μεγαλώσει, και να συνεχίσουμε κι εμείς να παραδειγματιζόμαστε από αυτόν!
Δημοσίευση σχολίου