Μας κόψαν απόψε το φώς

Ιστορία 2η : Η κ.Μ 75 ετών, βρίσκεται στο σπίτι της, μία παλιά μονοκατοικία των αρχών του αιώνα σε ένα προάστιο δυτικά της Αθήνας. Μένει μόνη μετά τον θάνατο του συζύγου της πρίν απο 4 χρόνια. Το παιδί της, ένας άντρας 50 ετών σήμερα, ζεί με την οικογένειά του στην Θεσσαλονίκη εδώ και αρκετά χρόνια. Οι λιγοστοί συγγενείς που έχει, 2-3 ανήψια απο την πλευρά του αδελφού της , έχουν σχεδόν χαθεί, αφού οι υποχρεώσεις, και οι αποστάσεις τις πρωτεύουσας δέν διευκολύνουν τις έστω και τυπικές επαφές. Την θυμούνται καμμιά φορά τις γιορτές και την επισκέπτονται αραιά και πού.

Είναι ένα συνηθισμένο πρωινό του Μαρτίου , όπως άλλωστε τα περισσότερα πρωινά των τελευταίων χρόνων. Ξεκινάει τη μέρα της με την προσωπική της καθαριότητα και ένα τακτικό νοικοκύρεμα του σπιτιού- λίγα πράγματα. Άλλωστε τα αντικείμενα σπάνια μετακινούνται. Μόνο στο υπνοδωμάτιο, στο μπάνιο και στο μικρό κουζινάκι. Στο πρίν χρόνια πολυσύχναστο σαλόνι της, με τους πολυελαίους και τους μπλέ βελούδινους καναπέδες, μόνο η σκόνη βρίσκει θέση- στα έπιπλα, στο πάτωμα πίσω απο τις κομψές πολυθρόνες, πάνω στην ξύλινη τραπεζαρία, στα κρύσταλλα, στις φωτογραφίες και τα μπιμπελό απο τα ταξίδια της με τον σύζυγό της στην Ευρώπη-Αυτά είναι πλέον -τα απομεινάρια- της ζωής της ...αυτά- και οι μνήμες της- που κάθε βράδυ την επισκέπτονται...χωρίς προειδοποίηση.

Φτιάχνει ένα τσάι και τηλεφωνάει στον γιατρό της .-Εμπρός;...Ο κ.Χουρμούζης;...Καλησπέρα γιατρέ.Πώς είστε;Ναί.Εγώ είμαι...καλά ευχαριστώ...Άν και τις τελευταίες μέρες δυσκολεύομαι στην αναπνοή μου...και η πίεση μου δέν είναι και τόσο καλή...φυσικά...ναι ακριβώς ..., όπως τον περασμένο Αύγουστο. Οι νύχτες μου είναι πολύ δύσκολες γιατρέ...μήπως θα μπορούσατε...ναί...εδώ θα είμαι...που να πάω γιατρέ;...οι μετακινήσεις μου τον τελευταίο καιρό περιορίζονται μόνο στα απαραίτητα ψώνια του σπιτιού...ευχαριστώ πολύ...ναι σας ακούω...το οξυγόνο;...το χρησιμοποιώ φυσικά...μου είναι ολότελα απαραίτητο...σας περιμένω ...αύριο...ευχαριστώ..

Κλείνει το ακουστικό και κατευθύνεται πρός το υπνοδωμάτιο της. Κάθεται στην άκρη του κρεβατιού, πατάει το κουμπί του ραδιοφώνου και φτιάχνωντας τα μαξιλάρια, ακουμπάει προσεκτικά την πλάτη της πίσω..Με το αριστερό της χέρι στραμένο πίσω, ψηλά πατάει με δυσκολία τον διακόπτη της συσκευής οξυγόνου. Οι φυσαλίδες που δημιουργούνται στο νερό της φιάλης ξεκινούν την παροχή οξυγόνου. Τοποθετεί την μάσκα πάνω απο το στόμα και την μύτη της και... αφήνεται...Η μουσική του ραδιοφώνου διακόπτεται απο έκτακτό δελτίο ειδήσεων "-Νέες Απεργιακές Κινητοποιήσεις κυρίσουν απο σήμερα οι εργαζόμενοι των Τεχνικών Υπηρεσιών της ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ, με συνεχείς απροειδοποίητες διακοπές ρεύματος σε όλη τη χώρα και σε τακτά χρονικά διαστήματα .Το Υπουργείο Απασχόλησης σε πρωινή αναφορά μέσω του Γενικού Γραμματέα ανακοίνωσε ότι οι θέσεις της Κυβερνήσεως κυρίως στο θέμα των Ασφαλισμένων παραμένουν αμετάβλητες...-"Η μουσική παίρνει την θέση της και πάλι στη ραδιοσυχνότητα... Μια γνωστή μουσική συμφωνία του Mahler κατακλύσει το χώρο ευγενικά...Ξαφνικά όλα σταματούν...απότομα...Μία απόκοφη σιωπή. Δέν ακούγεται τίποτα-ούτε το ραδιόφωνο, ούτε το ψυγείο, ούτε ο ήχος...των φυσαλίδων. Μόνο ο θόρυβος των αυτοκινήτων έξω απο το παράθυρο, απο τον κεντρικό δρόμο. Η κ.Μ παραμένει στο κρεβάτι...Μόνη... περιμένωντας να έρθουν ξανά...οι ήχοι...Είναι το μόνο που μπορεί να κάνει...έχει μάθει να περιμένει...να κάνει υπομονή...να καταλαβαίνει...η εικόνα του Αγίου απέναντι της πάνω απο το μπαουλάκι έρχεται κοντά...πιό κόντα...αυτή τη φορά...μιά προσευχή...σαν ψίθυρος...μοναχική...