Βροχή

Με ξύπνησε απόψε η βροχή

να μου θυμήσει τα παλιά

τον φόβο απο μια άλλη ζωή

που νόμιζα πως άφησα πίσω

στον

ΧΡΟΝΟ

μα ...κι αυτός ήταν καλός μαζί μου

τότε

τον χαϊδεψα μιά νύχτα και μου χάρισε δυό χρόνια

γήινα

σάν να γυρνάει απόψε

και να γυρεύει αντάλλαγμα

Φύσα βοριά πιό δυνατά

και πάρτον παραπέρα

μήν και ξυπνήσουν τα παιδιά

και φοβηθούν τους ήχους του

Φέρε ξανά την μουσική

και πήγαινε

στο χώμα

να δώσεις μέρες και ψυχή

στα διψασμένα

φύλλα

Αθήνα 31-03-2008

Matisse

Τα μυστικά της θάλασσας ξεχνιούνται στ’ακρογιάλια

η σκοτεινή άγρα του βυθού ξεχνιέται στον αφρό

λάμπουνε ξάφνου πορφυρά της μνήμης τα κοράλλια…

Ω μην ταράξεις… πρόσεξε ν’ ακούσεις τ’αλαφρό

ξεκίνημά της… τα’ άγγιξες το δένδρο με τα μήλα

το χέρι απλώθη κι η κλωστή δείχνει και σε οδηγεί…

Ω σκοτεινό ανατρίχιασμα στη ρίζα και στα φύλλα

να’σουν εσύ που θα ‘φερνες την ξεχασμένη αυγή!

Στον κάμπο του αποχωρισμού να ξανανθίζουν κρίνα

μέρες ν’ ανοίγουνται ώριμες, οι αγκάλες τα’ ουρανού,

να φέγγουν στο αντηλάρισμα τα μάτια μόνο εκείνα

αγνή η ψυχή να γράφεται σαν το τραγούδι αυλού…

Η νύχτα να’ταν που έκλεισε τα μάτια;

Μένει αθάλη,σαν από δοξαριού νευρά μένει πνιχτό βουητό,

μια στάχτη κι ένας ίλιγγος στο μαύρο γυρογιάλι

κι ένα πυκνό φτερούγισμα στην εικασία κλειστό.

Ρόδο του ανέμου, γνώριζες μα ανέγνωρους μας πήρες

Την ώρα που θεμέλιωνε γιοφύρια ο λογισμός

Να πλέξουνε τα δάχτυλα και να διαβούν δυο μοίρες

Και να χυθούν στο χαμηλό κι αναπαμένο φως.

Γιώργος Σεφέρης

They say that when you meet the love of your life time stops

Γιατί μαμά?(το απόγευμα του Σαββάτου)

Ο 3,5 ετών Νικόλας ρωτάει, μετά απο ένα ντοκυμαντέρ

στην τηλεόραση για τους πολιτικούς πρόσφυγες την μαμά του:

-Μαμά...γιατί ατό το παιδάκι ζέν φοράει παππούτσια?

-Γιατί μωρό μου, οι γονείς του δέν μπόρεσαν να του αγοράσουν ακόμα .

-Είναι φτωχοί?

-Ναί

-Εμείς?Είμαστε φτωχοί?

-Όχι αγάπη μου.

-Εγώ έχω πολλά παππούτσια 1,2,3..να του ζώσω το ένα ...είναι κλύο το πάτωμα και θα κρυώσουν τα πόζια του ...και μετά θα τλέχουν μύξες απο την μύτη του, θα πονάει ο λαιμό του και δέν θα πάει στο κολείο...πάμε πίτι του τώρα, ζιατί θα είναι άλλωστος .

( Αυτή είναι η δύναμη τους ,... η δική μας?)

Δίπλα μας

Μιά αγκαλιά και ένα λουλούδι σε όλα τα παιδάκια και στους γονείς τους που πολεμάνε καθημερινά...τα τέρατα, σε τόσο αντίξοες συνθήκες.

Εσένα...

Σε νοιάζει ακόμα που, δέν πέτυχε το χρώμα η κομμώτρια ?

Ξαφνικά

Κουράστηκε...πάλεψε σκληρά.

Τώρα, ψάχνει να βρεί τις απαντήσεις για όλα τούτα ή

μπορεί να περιμένει την Θεά Τύχη, που

δέν τον ρώτησε ποτέ άν ήθελε και αυτός κάτι...

να ζητήσει...

Τώρα φυσάει αέρας δυνατός.

Πετάχτηκαν τα φύλλα ψηλά απο την γή .

Δέν είναι πώς φοβάται τους ήχους ή

τον ρυθμό τους, είναι που δέν έχει
τόπο
να προφυλαχθεί.

Πέρνει την κουβέρτα και σκεπάζεται

γέρνει

Περίμενε πολύ

Ανάσα

Το σκάκι

Μερικοί στίχοι, που σάν παιχνίδι, έρχονται, με άρωμα παιδικό...όπως τότε...που είμασταν στην γειτονιά, στα δέντρα, μέσα στην χαρουπιά και ανταλάσσαμε πραμάτειες. Και που όταν έπιανε η βροχή γελούσαμε...δυνατά ...κάτω απο τα πυκνά κλαδιά,... χωρίς παράπονο.


Έλα να παίξουμε
θα σου χαρίσω την βασίλισσα μου
(Ήταν για μένα μια φορά η αγαπημένη
Τώρα δέν έχω πιά αγαπημένη)
Θα σου χαρίσω τους πύργους μου
(Τώρα πιά δέν πυροβολώ τους φίλους μου
Έχουν πεθάνει απο καιρό πρίν απο μένα)
Κι ο βασιλιάς αυτός δέν ήτανε ποτά δικός μου
Κι ύστερα τόσους στρατιώτες τί τους θέλω;
(Τραβάνε μπρός, τυφλοί, χωρίς κάν όνειρα)
Όλα, και τ' άλογά μου θα σ' τα δώσω
Μονάχα ετούτον τον τρελό μου θα κρατήσω
Που ξέρει μόνο σ'ένα χρώμα να πηγαίνει
Δρασκελώντας τη μιά άκρη ώς την άλλη
Γελώντας μπρός τις τόσες πανοπλίες σου
Μπαίνοντας μέσα στις γραμμές σου ξαφνικά
Αναστατώνοντας τις στέρεες παρατάξεις.

Κι αυτή δέν έχει τέλος η παρτίδα.

Μανώλης Αναγνωστάκης

Πώς θές να το ξέρω;

Αν είσαι μια μικρή παραπονεμένη πέτρα

σε μια ερημιά

αν είσαι ένα μοναχικό κυκλάμινο

στο βουνό

αν είσαι ένα ξεχασμένο άστρο στον ουρανό

πού θες να το ξέρω;

Αν είσαι μια βραδινή βροχή

στη θάλασσα

αν είσαι ένας βαπορίσιος καπνός

στο πέλαγο

αν είσαι ένα παλιό εικόνισμα σε μια εκκλησιά

πού θες να το ξέρω;

Αν είσαι ένα αγκάθι στην καρδιά μου

εγώ που σ' αγαπώ

πώς θες να το ξέρω;

Νίκος Καρύδης

Μας κόψαν απόψε το φώς

Ιστορία 2η : Η κ.Μ 75 ετών, βρίσκεται στο σπίτι της, μία παλιά μονοκατοικία των αρχών του αιώνα σε ένα προάστιο δυτικά της Αθήνας. Μένει μόνη μετά τον θάνατο του συζύγου της πρίν απο 4 χρόνια. Το παιδί της, ένας άντρας 50 ετών σήμερα, ζεί με την οικογένειά του στην Θεσσαλονίκη εδώ και αρκετά χρόνια. Οι λιγοστοί συγγενείς που έχει, 2-3 ανήψια απο την πλευρά του αδελφού της , έχουν σχεδόν χαθεί, αφού οι υποχρεώσεις, και οι αποστάσεις τις πρωτεύουσας δέν διευκολύνουν τις έστω και τυπικές επαφές. Την θυμούνται καμμιά φορά τις γιορτές και την επισκέπτονται αραιά και πού.

Είναι ένα συνηθισμένο πρωινό του Μαρτίου , όπως άλλωστε τα περισσότερα πρωινά των τελευταίων χρόνων. Ξεκινάει τη μέρα της με την προσωπική της καθαριότητα και ένα τακτικό νοικοκύρεμα του σπιτιού- λίγα πράγματα. Άλλωστε τα αντικείμενα σπάνια μετακινούνται. Μόνο στο υπνοδωμάτιο, στο μπάνιο και στο μικρό κουζινάκι. Στο πρίν χρόνια πολυσύχναστο σαλόνι της, με τους πολυελαίους και τους μπλέ βελούδινους καναπέδες, μόνο η σκόνη βρίσκει θέση- στα έπιπλα, στο πάτωμα πίσω απο τις κομψές πολυθρόνες, πάνω στην ξύλινη τραπεζαρία, στα κρύσταλλα, στις φωτογραφίες και τα μπιμπελό απο τα ταξίδια της με τον σύζυγό της στην Ευρώπη-Αυτά είναι πλέον -τα απομεινάρια- της ζωής της ...αυτά- και οι μνήμες της- που κάθε βράδυ την επισκέπτονται...χωρίς προειδοποίηση.

Φτιάχνει ένα τσάι και τηλεφωνάει στον γιατρό της .-Εμπρός;...Ο κ.Χουρμούζης;...Καλησπέρα γιατρέ.Πώς είστε;Ναί.Εγώ είμαι...καλά ευχαριστώ...Άν και τις τελευταίες μέρες δυσκολεύομαι στην αναπνοή μου...και η πίεση μου δέν είναι και τόσο καλή...φυσικά...ναι ακριβώς ..., όπως τον περασμένο Αύγουστο. Οι νύχτες μου είναι πολύ δύσκολες γιατρέ...μήπως θα μπορούσατε...ναί...εδώ θα είμαι...που να πάω γιατρέ;...οι μετακινήσεις μου τον τελευταίο καιρό περιορίζονται μόνο στα απαραίτητα ψώνια του σπιτιού...ευχαριστώ πολύ...ναι σας ακούω...το οξυγόνο;...το χρησιμοποιώ φυσικά...μου είναι ολότελα απαραίτητο...σας περιμένω ...αύριο...ευχαριστώ..

Κλείνει το ακουστικό και κατευθύνεται πρός το υπνοδωμάτιο της. Κάθεται στην άκρη του κρεβατιού, πατάει το κουμπί του ραδιοφώνου και φτιάχνωντας τα μαξιλάρια, ακουμπάει προσεκτικά την πλάτη της πίσω..Με το αριστερό της χέρι στραμένο πίσω, ψηλά πατάει με δυσκολία τον διακόπτη της συσκευής οξυγόνου. Οι φυσαλίδες που δημιουργούνται στο νερό της φιάλης ξεκινούν την παροχή οξυγόνου. Τοποθετεί την μάσκα πάνω απο το στόμα και την μύτη της και... αφήνεται...Η μουσική του ραδιοφώνου διακόπτεται απο έκτακτό δελτίο ειδήσεων "-Νέες Απεργιακές Κινητοποιήσεις κυρίσουν απο σήμερα οι εργαζόμενοι των Τεχνικών Υπηρεσιών της ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ, με συνεχείς απροειδοποίητες διακοπές ρεύματος σε όλη τη χώρα και σε τακτά χρονικά διαστήματα .Το Υπουργείο Απασχόλησης σε πρωινή αναφορά μέσω του Γενικού Γραμματέα ανακοίνωσε ότι οι θέσεις της Κυβερνήσεως κυρίως στο θέμα των Ασφαλισμένων παραμένουν αμετάβλητες...-"Η μουσική παίρνει την θέση της και πάλι στη ραδιοσυχνότητα... Μια γνωστή μουσική συμφωνία του Mahler κατακλύσει το χώρο ευγενικά...Ξαφνικά όλα σταματούν...απότομα...Μία απόκοφη σιωπή. Δέν ακούγεται τίποτα-ούτε το ραδιόφωνο, ούτε το ψυγείο, ούτε ο ήχος...των φυσαλίδων. Μόνο ο θόρυβος των αυτοκινήτων έξω απο το παράθυρο, απο τον κεντρικό δρόμο. Η κ.Μ παραμένει στο κρεβάτι...Μόνη... περιμένωντας να έρθουν ξανά...οι ήχοι...Είναι το μόνο που μπορεί να κάνει...έχει μάθει να περιμένει...να κάνει υπομονή...να καταλαβαίνει...η εικόνα του Αγίου απέναντι της πάνω απο το μπαουλάκι έρχεται κοντά...πιό κόντα...αυτή τη φορά...μιά προσευχή...σαν ψίθυρος...μοναχική...

Μας κόψαν απόψε το φώς

Οι δύο όψεις μιας ιστορίας

Ιστορία 1η : Αθήνα- κέντρο, κίνηση, ζέστη. Ο Θ γυρίζει στο διαμέρισμα του στο Κολωνάκι μετά απο μία εξοντωτική μέρα στην δουλειά. Είναι κιόλας 7 η ώρα, πεινασμένος, κουρασμένος βγάζει τα ρούχα του , ανοίγει τον θερμοσίφωνα , φτιάχνει έναν ζεστό καφέ και ετοιμάζει ένα πρόχειρο φαγητό με ότι υπάρχει στο ψυγείο. Ανοίγει την τηλεόραση, βγάζει τα παππούτσια του και βυθίζεται στον καναπέ του. Χαζεύει τυχαία ότι υπάρχει στην τηλεόραση, γυρνώντας τα κανάλια .Σαπουνόπερες, δελτία ειδήσεων, ντοκιμαντέρ, αδιάφορες μουσικές εκπομπές, φλύαρες συζητήσεις, φασαρία. Ένας μικρός διακριτικός ήχος ακούγεται και το σπίτι βυθίζεται στο σκοτάδι. Απο τον δρόμο ακούγονται οι συναγερμοί των εμπορικών καταστημάτων, κόρνες αυτοκινήτων. Πηγαίνει στον ηλεκτρολογικό πίνακα και ανακαλύπτει πώς δέν έχει πέσει καμμία ασφάλεια. Βγαίνει στο μικρό μπαλκονάκι του και βλέπει ότι η πόλη έχει βυθιστεί στο σκοτάδι. Ψάχνει στα ντουλάπια της κουζίνας και βρίσκει 2-3 κεριά που είχε αφήσει η Ηρώ ένα βράδυ...τότε. Αναπτήρα είχε μέσα στα τσιγάρα του. Τα τοποθετεί σε διάσπαρτα μέρη του σπιτιού και κάθετε πάλι στον καναπέ. Κοιτάει γύρω του το δωμάτιο. Ακούει την βρύση απο το μπάνιο να στάζει ρυθμικά, τα μπατζούρια να τρίζουν. Το σπίτι είναι διαφορετικό, οι σκιές των κεριών σχηματίζουν όμορφα σχέδια στους τοίχους και το ελαφρό αεράκι που έρχεται απο το μπαλκόνι παίζει παρέα με τις μικρές φλόγες παράξενες συνθέσεις εικόνας και ήχου. Ψάχνει στο συρτάρι του γραφείου το ραδιόφωνο που είχε μαζί του στην Αλόνησσο το προηγούμενο καλοκαίρι -είχε καλές αλκαλικές μπαταρίες-θα κρατάνε ακόμη. Πατάει το on και γυρίζει σιγά σιγά τους σταθμούς στα fm , κάνοντας στάση στο δεύτερο πρόγραμμα -μία λεπτή ήσυχη μελωδία με παλιές μνήμες- επιλογή κάποιου παλιού γνώριμου ραδιοφωνικού παραγωγού που είχε χρόνια ν΄ακούσει. Χαμογελάει...Και τώρα;...Η Ηρώ...Που να είναι;...το φοβάται το σκοτάδι...τί να κάνει;...Βρίσκει το τηλέφωνο της στο κινητό.-Ηρώ;είσαι μόνη;Τί κάνεις;..έλα απο δώ να καθίσουμε. Θα ακούσουμε μουσική, θα πιούμε κάτι, θα μιλήσουμε,... θα σε περιμένω κάτω στον δρόμο...μήν κάθεσαι μόνη σου στα σκοτεινά...(Ιστορία 2η- συνεχίζετε)

Dylan Thomas

Do Not Go Gentle Into That Good Night

Do not go gentle into that good night,

Old age should burn and rave at close of day;

Rage, rage against the dying of the light.

Though wise men at their end know dark is right,

Because their words had forked no lightning they

Do not go gentle into that good night.

Good men, the last wave by, crying how bright
Their frail deeds might have danced in a green bay,

Rage, rage against the dying of the light.

Wild men who caught and sang the sun in flight,
And learn, too late, they grieved it on its way,

Do not go gentle into that good night.

Grave men, near death, who see with blinding sight

Blind eyes could blaze like meteors and be gay,

Rage, rage against the dying of the light.

And you, my father, there on that sad height,

Curse, bless, me now with your fierce tears, I pray.

Do not go gentle into that good night.

Rage, rage against the dying of the light.

(άς αφήσω την ελληνική μετάφραση για κάποια άλλη φορά)

About love...

Η αγάπη είναι η μόνη ικανοποιητική απάντηση στο πρόβλημα της ανθρώπινης ύπαρξης

Έριχ Φρόμ

Η αλήθεια μιας φωτογραφίας

Θέλω να φωνάξω. Να σταματήσω να σιωπώ και να πάρω απο την δύναμη των ανθρώπων που παλεύουν... με τα τέρατα...να σπάσω τα σίδερα της φυλακής μου, να βγώ στον δρόμο ...φτάνει πιά

Ξεκουράσου παιδί μου. Μήν φοβάσαι. Κοιμήσου ...ήσυχα, εγώ είμαι εδώ...

Κοριτσάκι μου

Κοριτσάκι μου,

θέλω να σου φέρω τα φαναράκια των κρίνων

να σου φέγγουν τον ύπνο σου.

Θέλω να σου φέρω ένα περιβολάκι

ζωγραφισμένο με λουλουδόσκονη

πάνω στο φτερό μιας πεταλούδας

να σεργιανάει το γαλανό όνειρό σου.

Θέλω να σου φέρω

ένα σταυρουλάκι αυγινό φως

δυο αχτίνες σταυρωτές από τους στίχους μου

να σου ξορκίζουν το κακό

να σου φωτάνε μη σκοντάψεις

Γιάννης Ρίτσος - για την κόρη του...

Μια φωτογραφία...μια ιστορία

Η Sharbat Gula φωτογραφήθηκε όταν ήταν 12 ετών από το φωτογράφο Steve McCurry, το 1984. Ήταν στο στρατόπεδο προσφύγων Nasir Bagh του Πακιστάν κατά τη διάρκεια του πολέμου ενάντια στη σοβιετική εισβολή. Η φωτογραφία της δημοσιεύθηκε στο εξώφυλλο του National Geographic τον Ιούνιο του 1985 και έγινε ένα από τα διασημότερα του περιοδικού.
Εντούτοις, εκείνη τη στιγμή κανένας δεν ήξερε το όνομα του κοριτσιού.

Ο ίδιος , ο Steve McCurry έκανε έρευνα για την ανεύρεση του κοριτσιού που διήρκεσε 17 χρόνια. Ο φωτογράφος έκανε πολλά ταξίδια στην περιοχή μέχρι και τον Ιανουάριο του 2002, όπου και ανακάλυψε το κορίτσι που ήταν πλέον μια γυναίκα 30 ετών.

Ζούσε σε ένα μακρινό χωριό του Αφγανιστάν, είναι παραδοσιακή γυναίκα pastun, παντρεμένη και μητέρα τριών παιδιών. Είχε επιστρέψει στο Αφγανιστάν το 1992. Κανένας δεν της είχε δείξει τη φωτογραφία μέχρι τότε και δεν ήξερε ότι το πρόσωπό της είχε γίνει διάσημο. Η ταυτότητα της γυναίκας επιβεβαιώθηκε κατά 99,9% με τη βοήθεια μιας τεχνολογίας αναγνώ-ρισης προσώπου του FBI και της σύγκρισης της ίριδας των ματιών.