You

Περίμενα πολύ καιρό για να σε δώ.
Όταν με κοίταξες πάγωσε η βροχή
και έπεσε το σύννεφο σε ξέρα να βουρκιάσει

...

Αφή

Γεννήθηκε στο νησί ένα χειμωνιάτικο πρωινό.Η μάνα του όταν της τον έδειξαν του χαίδεψε το κεφάλι και αποκοιμήθηκε για πάντα. Απο τότε ψάχνει στα δάση να δεί το χέρι της πάνω σε κάποιο κορμό ή στο βυθό της θάλασσας.




Νοέμβριος 2010

Ύπνος

Θα μας δοθεί το χάρισμα και η μοίρα
να πάμε να πεθάνουμε μια νύχτα
στο πράσινο ακρογιάλι της πατρίδας;
Γλυκά θα κοιμηθούμε σαν παιδάκια
γλυκά. Κι απάνωθέ μας θε να φεύγουν,
στον ουρανό, τ' αστέρια και τα εγκόσμια.
Θα μας χαϊδεύει ως όνειρο το κύμα.
Και γαλανό σαν κύμα τ' όνειρό μας
θα μας τραβάει σε χώρες που δεν είναι.
Αγάπες θα' ναι στα μαλλιά μας οι αύρες,
η ανάσα των φυκιών θα μας μυρώνει,
και κάτου απ' τα μεγάλα βλέφαρά μας,
χωρίς ναν το γρικούμε θα γελάμε.
Τα ρόδα θα κινήσουν απ' τους φράχτες,
και θα 'ρθουν να μας γίνουν προσκεφάλι.
Για να μας κάνουν αρμονία τον ύπνο,
θα αφήσουνε τον ύπνο τους αηδόνια.
Γλυκά θα κοιμηθούμε σαν παιδάκια
γλυκά. Και τα κορίτσια του χωριού μας,
αγριαπιδιές, θα στέκουνε τριγύρω
και, σκύβοντας, κρυφά θα μας μιλούνε
για τα χρυσά καλύβια, για τον ήλιο
της Κυριακής, για τις ολάσπρες γάστρες,
για τα καλά τα χρόνια μας που πάνε.
Το χέρι μας κρατώντας η κυρούλα,
κι όπως αργά θα κλείνουμε τα μάτια,
θα μας διηγιέται -- ωχρή -- σαν παραμύθι
την πίκρα της ζωής. Και το φεγγάρι
θα κατέβει στα πόδια μας λαμπάδα
την ώρα που στερνά θα κοιμηθούμε
στο πράσινο ακρογιάλι της πατρίδας.
Γλυκά θα κοιμηθούμε σαν παιδάκια
που όλη τη μέρα έκλαψαν κι απόστασαν.


Ύπνος
Νηπενθή

Κώστας Καρυωτάκης

Συνέβη την Άνοιξη του 2010

Και του χρόνου

Είναι που κρατιέμαι ...

Είναι που κρατιέμαι για να μήν μιλήσω ...και εδώ είναι το κρίσιμο σημείο. Η στιγμή που τα δόντια δαγκώνουν την γλώσσα.
Μικρή όταν ήμουν σε κάποιες διακοπές άκουσα μια γυναίκα πολύ άσχημη να λέει στον γίο της, "να δάγκωνες την γλώσσα σου βρε χαμένο, αλλά να μήν μίλαγες".Ο γιός της έκλαιγε τόσο πολύ που είχε κατακοκκινήσει και με το ζόρι κατάφερνε να μιλήσει ο καψερός. Λέω και εγώ άν δάγκωνε την γλώσσα του και δέν μίλαγε δέν θα μεταμορφωνόταν τώρα σε ντομάτα. Απο τούδε και στο εξής, όποτε σκέφτομαι πώς εδώ δέν με παίρνει να ανοίξω το δίκαιο στόμα μου, δαγκώνω την αριστερή άκρη της γλώσσας. Συνήθως πιάνει. Ο πόνος απασχολεί την στοματική περιοχή, και αυτός εναλλάσεται σε σχέση με το μέγεθος του αδίκου. Επίσης,με απασχολεί και το πως είναι η μούρη μου, καθώς το πρόσωπο και κυρίως η περιοχή γύρω απο το στόμα στραβώνει τόσο όσο να αλλοιωθεί το χρωματιστό περίγραμμα του μολυβιού και να στραπατσαριστεί το μακιγιάζ που με κόπο κάνω.
Να μιλήσω, να μήν μιλήσω,...σε κάθε περίπτωση το "κόλπο" εκείνης της μάνας πιάνει στιγμιαία και συνήθως δέν έχει διάρκεια. Κάτι με τον εγκέφαλο; (του μπι κοντινουιντ)

Απολείπειν ο θεός Αντώνιον


Σαν έξαφνα, ώρα μεσάνυχτ', ακουσθεί
αόρατος θίασος να περνά
με μουσικές εξαίσιες, με φωνές --
την τύχη σου που ενδίδει πια, τα έργα σου
που απέτυχαν, τα σχέδια της ζωής σου
που βγήκαν όλα πλάνες, μη ανοφέλετα θρηνήσεις.
Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος,
αποχαιρέτα την, την Αλεξάνδρεια που φεύγει.
Προ πάντων να μη γελασθείς, μην πείς πως ήταν
ένα όνειρο, πως απατήθηκεν η ακοή σου·
μάταιες ελπίδες τέτοιες μην καταδεχθείς.
Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος,
σαν που ταιριάζει σε που αξιώθηκες μια τέτοια πόλη,
πλησίασε σταθερά προς το παράθυρο,
κι άκουσε με συγκίνησιν, αλλ' όχι
με των δειλών τα παρακάλια και παράπονα,
ως τελευταία απόλαυση τους ήχους,
τα εξαίσια όργανα του μυστικού θιάσου,
κι αποχαιρέτα την, την Αλεξάνδρεια που χάνεις.

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης (1911)


Painting by Scott Kirby

T'S A LONG WAY



IT'S a long way the sea-winds blow
Over the sea-plains blue, --
But longer far has my heart to go
Before its dreams come true.

It's work we must, and love we must,
And do the best we may,
And take the hope of dreams in trust
To keep us day by day.

It's a long way the sea-winds blow --
But somewhere lies a shore --
Thus down the tide of Time shall flow
My dreams forevermore.


written by
William Stanley Braithwaite

Γκαιτοστοχασμοί

Όποιος έχει επίγνωση της ατέλειας του είναι πολύ κοντά στην τελειότητα (Γκαίτε)

ΕΡΩΤΙΚΟ

Κι άν γεννήθηκες κάποια στιγμή
Μιάν άλλη που δέν θα υπάρχω
Μή φοβηθείς
Και θα με βρείς είτε σαν άστρο
όταν μονάχος περπατάς στην παγωμένη νύχτα
Είτε στο βλέμμα ενός παιδιού που θα σε προσπεράσει
Είτε σαν φλόγα ενός κεριού που θα κρατάς
Διαβαίνοντας το σκοτεινό το δάσος

Γιατί ψηλά στον ουρανό που κατοικούνε τ'άστρα
Μαζεύοντ΄όλοι οι ποιητές
Καί οι εραστές καπνίζουν σιωπηλοί πράσσινα φύλλα
Μασάν χρυσόσκονη πηδάνε τα ποτάμια
Και περιμένουν
Να λιγωθούν οι αστερισμοί και να λιγοθυμήσουν
Να πέσουν μές στον ύπνο σου
Να γίνουν αναστεναγμός στην άκρη των χειλιών σου
Να σε ξυπνήσουν και να δείς απ το παράθυρό σου
Το πρόσωπο μου φωτεινό
Να σχηματίζει αστερισμό
Να σου χαμογελάει
Και να σου ψιθυρίζει
Καλή νύχτα


Μάνος Χατζηδάκις
Μυθολογία και Μυθολογία Δεύτερη

Painting Ralph Manning

Πρίν

Μιά φορά και έναν καιρό πρίν απο πάρα πολλά χρόνια υπήρχε μια πολύ όμορφη πόλη. Οι κάτοικοι λατρεύαν την ομορφιά της και είχαν φτιάξει πολύ όμορφα παραμύθια γι αυτήν και παράξενες ιστορίες με πριγκίπισσες και βασιλόπουλα, για ταξιδευτές και δυνατούς πολεμιστές , για κατακτητές και θεούς που ζούσαν στο πιό ψηλό βουνό του κόσμου. Ήταν τόση η αγάπη τους γι αυτήν που μάλιστα είχαν χτίσει και έναν ναό σε έναν ψηλό βράχο, καμωμένο απο τα καλύτερα μάρμαρα, διακοσμημένο απο τους πιό καλούς γλύπτες του κόσμου.
Η πόλη αυτή ήταν γεμάτη απο πανύψηλα δέντρα και δροσερά ποτάμια. Λευκές αυλές γεμάτες γεράνια και τριανταφυλλιές στόλιζαν τους μικρούς δρόμους.
Υπήρχε και ένα δέντρο στην μέση μιας μεγάλης πλατείας που οι κάτοικοι το λάτρευάν γιατί τους είχαν πεί ότι το δέντρο αυτό ζούσε πάρα πολλά χρόνια, πολύ πρίν αυτοί κατοικήσουν για τα καλά σε αυτήν την πόλη, και κάθε καλοκαίρι, στήναν τραγούδια και χορούς ολόγυρα του, καμώνωντας πως το χανε κοντά τους.

(painting by Tim Parish)

Το απορριμματοφόρο

Ήταν ένα απόγευμα του Δεκέμβρη. Ο Μ προϊστάμενος του μικρού γραφείου παρέα με μια αχνιστή κούπα καφέ κάθισε στο ξύλινο γραφείο του και άναψε ένα τσιγάρο. Το ραδιόφωνο έπαιζε ένα παλιό γαλλικό τραγούδι. Την προσοχή του τράβηξε το κόκκινο κουτί που με τάξη είχε αφήσει στο πρώτο ράφι της βιβλιοθήκης του. Με μία απότομη κίνηση άνοίγει το φθαρμένο του καπάκι. Πολύχρωμοι φάκελοι δεμένοι με λεπτούς σπόγκους ήταν παραταγμένοι έως την μέση του κουτιού . Με βίαιες κινήσεις αρπάζει στα χέρια του όλες τις παλιές επιστολές που Εκείνη του είχε στείλει τότε...Μία μία προσεκτικά διαβάζει τις ημερομηνίες στις σφραγίδες του ταχυδρομίου. Διαλέγει και αφήνει στην άκρη την πιό πρόσφατη επιστολή με ημερομηνία μόλις δύο ημέρες πρίν.Βγάζει απο μέσα το γράμμα και σκίζει τον φάκελο. Κατόπιν την διπλώνει και την φυλάει στην δεξιά τσέπη της καπαρντίνας του. Με βίαιες κινήσεις σκίζει τις υπόλοιπες ώστε καμμία να μήν μείνει ακέραιη. Κατόπιν παίρνει ένα χάπι απο το κουτί που βρισκόταν στο πρώτο συρτάρι του γραφείου και το καταπίνει χωρίς υγρό.
Με βραχνή κουρασμένη φωνή είπε στον υπάλληλο του: «Μπορείς να ενδιαφερθείς για όλα τα σχισμένα χαρτιά και να κάνεις κάτι έτσι ώστε να τα ξεφορτωθώ το συντομότερο δυνατόν;»
Εκείνος με αργές κινήσεις άπλωσε και τα δυό του χέρια και στρίβωντας καταφατικά το κεφάλι του με μια δόση απορίας άρπαξε στις χούφτες του τον σωρό απο τα χαρτιά Ο κάδος των σκουπιδιών ήταν στην κουζίνα και γρήγορα όλα βρέθηκαν εκεί μπλεγμένα με τα κατακάθια του γαλλικού καφέ, τα αποτσίγαρα και τα άδεια μπουκάλια απο μπύρα.
Νωρίς το ίδιο βράδυ και ενώ το απορριμματοφόρο έκανε τον συνηθισμένο του ελιγμό για να στρίψει την οδό Στουρνάρη με κατεύθυνση την Αχαρνών και κατόπιν την οδό Ηπείρου ο οδηγός σταμάτησε απότομα το βαρύ αυτοκίνητο καθώς φωνές περαστικών και κορναρίσματα αυτοκινήτων έκραζαν ακατάπαυστα. Ένας άντρας μεσήλικας, με ασημί μαλλιά και μπλέ καπαρντίνα βρισκόταν κάτω απο την αριστερή ρόδα του βαρέος οχήματος.Στην αριστερή του χούφτα κρατούσε σφιχτά μια μισοσκισμένη σελίδα. Σωροί απο χαρτιά πετούσαν στον κρύο αγέρα.

Ανάσα

Λόγια άντρα σοφού

Σημάδι του Άρχοντα δέν είναι η δύναμη, αλλά το Ήθος

Σωκράτης

Δέν πρόλαβα ...

Ένα ραντεβού με μένα
με μουσική και χρώματα
(με ή και χωρίς εμένα)
ένα παραμύθι σε εκείνα εκεί τα χρόνια
Οξυγόνο μέσα στα τσιμέντα
με πολλά "κάτι"
(κοίτα να δείς που με πειράζει ...)

και τώρα τί;
"Δέν υπάρχει δέν μπορώ, αλλά δέν θέλω"

Σκληρό
Κουτό και φλύαρο

Απλά...δέν πρόλαβα

και αυτό είναι δικό μου
κρατημένη μυρωδιά μόνο για μένα


...

Η ιδεολογία της ευαισθησίας

Καί ξαφνικά...πρέπει να ξυπνήσω την "εύαισθησία μου"...Και το σημαντικό εδώ είναι πως όλοι ταυτόχρονα θα πρέπει ξαφνικά να μιλάμε για το τί νιώθουμε με ένα μεγάλο βέβαια "Εγώ" μπροστά..."εγώ νιώθω αυτό", "εγώ νιώθω εκείνο"."Εγώ πιστεύω αυτό και εκείνο", "εγώ σε καταλαβαίνω", "εγώ, εγώ, εγώ"...και πίσω απο αυτά μια υποβόσκουσα πεποίθηση πως εγώ το χρέος μου απέναντι στον θεό το έκανα, είμαι καλός άνθρωπος και κυρίως "ευαίσθητος"(η αγαπημένη μου λέξη)...Να μιλάμε λοιπόν και να νιώθουμε...και εγώ θα πώ εδώ...και ?...παρακάτω...-Τελικά μ'αγαπάς?...-Εεεεεεε....(κοντινό στον πρωταγωνιστή και εκεί ο θεατής χασμουριέται μιας και ο παίκτης μιλάει κανα μισάωρο...)
Μία δεύτερη σκέψη είναι η μόδα του "know how", ή αλλιώς η νέα αστική τάση να αγαπάμε ότι Βερολινέζικο ή Λονδρέζικο κουλτουριάρικο σκαρφίζεται ένας εναλλακτικός καλλιτέχνης απο το grafitti έως την νέα θεατρική άποψη του τάδε ανήσυχου σκηνοθέτη ..Ταυτοχρόνως εμπλέκεται το "νιώθω"
Έχω αρχίσει να βαριέμαι
Πρέπει λοιπόν να εκφράζομαι, να είμαι μέσα σε όλα αυτά, να αγαπώ πράγματα που δέν καταλαβαίνω, να αγαπώ άπόψεις ξενόφερτες φορεμένες κακόγουστα και να καταριέμαι την ελληνική "παράδοση" με ότι συνεπάγεται. Άν δέ χορέψω και κανα πεντοζάλι θα πρέπει να φορέσω κουκούλα.
Μου είπαν πως όλα αυτά με κάνουν εμπνευσμένο καλλιτέχνη, καλλιεργημένο πολίτη, , οικολόγο και ότι άλλο μπορεί να βάλει ο νούς του ταλαίπωρου "ευαίσθητου". Επίσης μου προσδίδουν στύλ και φινέτσα σύγχρονης κουλτουριάρας.
Ταυτόχρονα όλα αυτά φέρνουν έναν αέρα κοινωνικής άνεσης και ανακούφισης ίσως και ικανοποίησης πως εγώ το χρέος μου το έκανα. Έίμαι πλέον άνθρωπος με συνείδηση, με κατανόηση και ώ του θαύματος ,με αγάπη για τον συνάνθρωπο μου .
...Η "ιδεολογία της ευαισθησίας" Απο τα λίγα που ξέρω , σαρκαστικά θα αναφέρω κι ας μισηθώ ,πως, αναπτύχθηκε ταυτόχρονα με την ιδεολόγια του ψευτοαναρχισμού την δεκαετία του 60. Συνδιάστηκε δε με πολύ μακριές φούστες αξύριστη μασχάλη και τσιγαριλίκη στην ακραία εκδοχή της . Μετεξελίχθηκε σε συνδικαλισμό του κ...την δεκαετία του 80 για να καταλήξει σε συναισθηματικό συνδικαλισμό γκόμενων και συντακτριών του nitro.
Είναι πασπαλυσμένη δε , με λίγο απο γυναικεία απελευθέρωση και με πολύ απο άρλεκιν σοβιετικών αποχρώσεων.
Η θάλασσα δέ ώς στοιχείο ...είναι στα top 10. Την χρησιμοποιούν συνεχώς. Άν μιλούσε, και άκουγε, θα μας έπνιγε.Μεγαλωμένη στο νησί και έχοντας όλες τις μυρωδιές θάλασσας φέρνω στο νού μου ανθρώπους που έζησαν και ζούν απο αυτήν ...Δέν την αγνάντευσαν ποτέ αυτήν την υγρή μάγισσα αλλά την μαστίγωσαν και προσευχήθηκαν,σκέφτομαι πως... δέν είχαν ποτέ τον "χρόνο" να πασαλύψουν την ψυχή τους με ιδεολογίες περί αισθήσεων και θεωρούσαν πως όλα αυτά είναι απλώς περιττά άν όχι φρούδες σκέψεις ευκατάστατων αστών.
Ίσως και να μήν πρέπει να θυμώνω...μάλλον αυστηρά μίλώ...μπορεί και να με βοηθούν να καταλαβαίνω την μοναξία αυτών των νέων ιδεολόγων και να μπορώ να κάνω κάτι γι αυτήν ή με αυτήν

(μία ερώτηση ήταν σε μένα)

...καμμιά φορά

Μάλλον για σένα γράφω...μείνε λίγο ακόμα, για όσο γίνεται...για όσο χρειάζεται το χέρι μου για να παραμείνει στο χαρτί της ηλεκτρονικής αυτής συμμαχίας. Κάποιες ...βραδιές κυρίως μπαίνεις ακάλεστη και το δίχως άλλο προσπαθώ να καταλάβω τους σκοπούς σου, βασανίζω το ξερό μου αλλά δέν φανερώνεσαι, τόσο σκληρή στην εμμονή σου να υπάρχεις κάτω απ το καπέλο σαν ρατατούης μάγειρας της σκέψης μου. Και θέλω να σου δώσω έναν μπάτσο και να πάω να κοιμηθώ...τα πρέπει της επόμενης μέρας είναι πάντα περισσότερα απο εσένα όμως τα καταφέρνεις και στροβιλίζεις στην ταλαίπωρη σκέψη μου σαν πράσσινη σάυρα στη στέπα της ερήμου και εγώ εκεί...στεγνη στη φρικτή αναμονή νικημένη απ την δίψα...αγαπημένη έμπνευση...σε μισώ καμμιά φορά

Το αυτί

Ήσυχη...
Και μόνο έτσι θα μπορέσω κάτι να γράψω για το καλό του φθινοπώρου, μα αυτό συνήθως δέν κρατάει για πολύ. Είναι πολλές οι χαραμάδες του χώρου μου. Τις περισσότερες φορές μπάζει απο παντού. Είναι και αυτή η εποχή...τόσο γρήγορη. Η εικόνα, οί ήχοι, το φώς. Και όλα όσα τρέχουν, βαφτίζονται επιτυχημένα... Είναι παράξενο αλλά όλοι παλεύουν για μια στιγμιαία φωτοβολίδα και μετά θα πούν "Οοοοοοο".Όλα σαν να βιάζονται να εκτιναχθούν ψηλά, στο διαυγές του χώρου τους ,και εγώ θα πρέπει να είμαι το ίδιο ταχύτατη όπως αυτά, να τρέχω και συγχρόνως να μπορώ να ακούω. Και αυτό είναι ένα απο τα προβλήματα. Κυρίως η ακοή. Και εδώ το πόρισμα είναι μάλλον αρνητικό. Γίνομαι γιατρός του εαυτού μου και ανακαλύπτω πως κάτι συμβαίνει με το αυτί μου...Χάνεται; μπερδεύεται; Φτάνω να πώ μπροστά σε ένα πληκτρολόγιο πώς τα αυτιά μου δέν πάνε και πολύ καλά. Ούτε εμένα καλά καλά δέν μπορώ να ακούσω.

(Παύση)

Εδώ κάπου μπαίνει η κυρία ειλικρίνεια, που πρέπει να αποδείξω ότι την κατέχω αλλιώς θα πώ κι άλλα ψέμματα

Ειλικρίνεια Α. Πώς να ακούς όταν μπροστά σου βάζεις το σώμα σου? (σώμα μου)
(Σώμα = Aυτό που πιάνω, βλέπω, καταλαβαίνω με πολύ δόση τεμπελιάς)
Ειλικρίνεια Β. Για να αρχίσεις να ακούς πρέπει να αγαπήσεις και άλλα πράγματα πέρα
απο το τεμπέλικο σώμα σου.(σώμα μου)

Ειλικρίνεια Γ. Για να καταλάβεις ότι έχεις και αυτιά (αυτιά μου)θα πρέπει να
αποφασίσεις ότι δέν γεννήθηκες μόνος σου. Υπάρχουν ακόμα άλλα 5 δίς κόσμο σε τούτο τον πλανήτη, που επίσης κατέχουν όλες τις αισθήσεις

Ειλικρίνεια Δ. Για να καταλάβεις το αυτί σου(αυτί μου) πρέπει να τα στολίσεις με
χρυσό και πολύτιμες πέτρες ( αυτό είναι γυναικείο)

Ειλικρίνεια Ε. Το αυτί σου(αυτί μου) είναι το δικό μου παράθυρο με τον έξω κόσμο

Και αυτά όλα ...κάπως αστόλιστα ειπωμένα , (μπορεί και με ορθογρ. λάθη), τα "ακούω" τον τελευταίο καιρό γιατί ο ύπνος του αυτιού μπορεί να φέρει και θυμό ...και μάλλον θύμωσα...και περιμένω να καταλάβω απο αυτόν...
...και να ακούσω

Άραγε το αυτί γράφεται με υ ή με φ ?

---------------------------------------------------

Φθινόπωρο

Να γυρίσω στην βροχή δέν ήθελα,
μα κάπως με ξάφνιασε το μύρο
της
υγρό χωμάτινο μπουκέτο
παπαρούνας

Μυρωδιά παλιού κι χιλιοπατημένου παταριού

Επιστροφή ξανά και ξανά και ξανά ...
εδώ που τα λουλούδια σπάνια βρίσκουν τόπο

όμως μου έλειψες ...
Αθήνα
.........................................................................
(το πρωί δηλ. σήμερα)
Λοιπόν για να μήν φανεί πώς έχω τις μαύρες μου ,(βλέπεις οι στίχοι όταν γράφονται νύχτα και μετά απο Στρίνγκμπέργκ μια μούχλα την έχεις )και επειδή είπα το φθινόπωρο να μπεί καλά ,με καλή διάθεση, λέω να κοινοποιήσω τις προθέσεις μου . Και η υποχρέωση ή η ανάγκη άν θές ξεκινάει απ την μουτσούνα μου , λέω τα εξής
1. βάφω το σπίτι(ο Βασίλης ήδη τελειώνει την κουζίνα)
2. πετάω όλα τα αποξηραμένα λουλούδια( το τί αράχνη έχουν, σε λίγο θα τα φάνε οι ακρίδες)θα πάω λαϊκή έχουν ωραιότατα φθινοπωρινά γλαστράκια
3. καθαρίζω το σπίτι απ την άχρηστη χαρτούρα-εφημερίδες, παλιούς λογαριασμούς,μπλόκ-και άλλες ανοησίες
4. αγοράζω καινούργια κούπα του καφέ, καμμιά έτσι πολύ μούρικια, έτσι για σπάσιμο...
5. δέν αποφεύγω άλλο τον οδοντίατρο . Θα μπώ στο ιατρείο και θα πώ "δέν θα με φάς εσύ σατανιστή με την άσπρη μπλούζα,εγώ θα σε φάω ", και θα μπώ με τσαμπουκά και στύλ...και άν μου πεί γιατί δέν ερχόσουν να φτιάξουμε το δόντι θα του πώ πώς ήμουν στο Μονακό και τα πινά με τον Αλβέρτο
και άλλα που επειδή είναι γυναικεία δέν αναφέρονται

με θάρρος λοιπόν (γιατί αυτό λείπει απο τους πιό πολλούς απο εμάς )λέω γειά σου φθινόπωρο δέν σε φοβάμαι, βρέξε όσο θές...
(πίνακας - Sue Duda)

Η Αθήνα είναι ωραία όταν μπορείς και ξέρεις πώς να την αποχωρίζεσαι ...ίσως

Απο άλλους τόπους

Θα τα πούμε απο άλλους...τόπους σύντομα
Με αλάτι και νερό
ζεστό ψωμί, ρακί και μέλι
κοντά στα γονικά
τα γνώριμα
τ'αγαπημένα

...

Το τριήμερο της πατούσας

Αυτό το τριήμερο θα μείνω στην πόλη . Σάββατο, Κυριακή, Δευτέρα του Αγίου Πεύματος. Το Τριήμερο του αστού, του Αθηναίου. Κόποι, και βασανισμοί εκατομμυρίων συζύγων και τέκνων αυτών για το πού θα βρέξουν τις πατούσες τους. Για το πού αυτές οι πατούσες θα πατήσουν και άλλες πατούσες και όλοι μαζί θα βρίσουν, θα τεντώσουν, θα διεκδικήσουν. Εκατοντάδες πεντικιουρίστ την τελευταία εβδομάδα τρίβαν και ξανατρίβαν με ζήλο της σκασμένες φτέρνες των δικαιούχων και όλοι μαζί κουτρουβαλώντας στην καυτή άσφαλτο, θα σπρώξουν, θα ουρλιάξουν, θα φωνάξουν γιατί και αυτοί έχουν δικαιώματα. Και το δικαίωμα είναι πολύ μεγάλο πράγμα. Το δικαίωμα της ξαπλώστρας δέ το ισχυρότερο όλων. Η θέση στον ήλιο στοιχίζει και σε τρείς ημέρες τα χιλιόμετρα ή τα ναυτικά μίλια δέν πρέπει να είναι πολλά . Ο προορισμός πρέπει να είναι σύντομος και ο οδηγός αποφασιστικός, δυναμικός, γρήγορος, μεθοδικός. Με λίγα λόγια αρχηγός σκληρών συνθηκών με κεφάλι πέτρινο και δέρμα φιδιού. Πλούσιος σε ιδέες και μικροκομπίνες...όχι, όχι, δέν εννοώ τίποτα κακό. Απλά θα τρέξει λίγο να φάει καμμιά καρέκλα, θα σπρώξει κανέναν συνπατριώτη του, για να φάει πιό γρήγορα, το πολύ πολύ να θάψει πέντε-έξι γόπες στην παραλία, ε! και τί έγινε, "θα τα τραβήξει η θάλασσα μωρέ, σάμπως τί ...οι δήμοι τί κάνουν? άς έχουν και αυτοί προσωπικό στις παραλίες να καθαρίζουν, ...τί κράτος είμαστε! Εδώ κάναμε τους ολυμπιακούς και όλοι τρίβανε τα μάτια τους, μια παραλία δέν μπορούν να καθαρίσουν!" ...

Εγω συμπάσχω με τους εν λόγω κουρασμένους εργαζόμενους με την κουρασμένη τσέπη και τις λουστραρισμένες φτέρνες αλλά όχι...!! θα αφήσω τις πατούσες μου εδώ-στο πλακόστρωτο του Θησείου, παρέα με μερικές σελίδες απο κάποιον ξεχασμένο παρατηρητή και θα ξεμυτίσω κάποια άλλη μέρα, γιά κάμποσο καιρό...κρυφά, ήσυχα, αναίτια... Και μάλλον δέν θα είμαι μόνη ...

Η eurovision δέν ταιριάζει με τη θάλασσα

Ήταν καλοκαίρι του 2002. Αύγουστος. Επέστρεφα με μία αγαπημένη παρέα απο το νησί , κουβαλώντας μέσα μου όλες τις μυρωδιές και τις εικόνες μιας γιορτής. Η Ελλάδα γιόρταζε την Παναγία και όλοι φορούσαν τις αγκαλιές και τα χαμόγελά τους. Μυρωδιές απο κάπαρη, γλυκό του κουταλιού και σπιτικό κόκκινο κρασί. Όλα μαζί μπερδέυονταν ερωτικά , νοσταλγικά ...Η ματιά μου, στο πέλαγος που άφηνα πίσω μου , παρέα με μιά χούφτα γλάρους που τραγουδούσαν μαζί με τα κύμματα .

Και εκεί στην πρύμη, την είδα. Ολοζώντανη. Πληθωρική και αγέρωχη.

Την φωνή της νιότης μου. Στο χέρι της ένα τσιγάρο και ένα φλιτζάνι καφέ.

Το σώμα της στηριζότανε στα κάγκελα , κοιτούσε το νησί και σιγοτραγουδούσε έναν παλιό σκοπό. Η πιό πολυταξιδεμένη φωνή της Ελλάδας.

Σκοποί και νότες ήρθαν στο μυαλό μου, μπλέχτηκαν με την θάλασσα και έγιναν ένα σύνολο με μαέστρο εμένα . Τα χείλη μου , δίχως να ξέρω πως, παρασύρθηκαν στους στίχους της Λίνας , που μαζί χάρισαν πολλά ..."Μα εγώ μιλάω για δύναμη,της ελπίδας ισοδύναμη, και γυρνάω στην αθωότητα,την παλιά μου την ταυτότητα....".

Και τώρα, εδώ. Στην πόλη, μετά απο επτά καλοκαίρια, αναζητώ στίχους και νότες . Όχι αυτές της ευρωπαϊκής παράτας , με τα στράς και τους ακροβάτες αλλά τις μουσικές που θα έρθουν μαζί μου στο νησί ...γιατί..." εμένα με συμφέρει δωμάτια που κοιτάνε τον Αύγουστο ..."

Όνειρα

Chagall's Dream

(Above the town)

-----------------------------------------------------------------------------

My dream

Το δικό σου; Το θυμάσαι ;

Εγώ το πρωί κατάφερα να κλέψω λίγους κόκκους άμμου και να στολίσω το παράθυρό μου , μα θέλησα να δώ και γώ την πόλη απο ψηλά

Τα μάτια μου όμως κλείσανε γιατί αέρας σήκωσε την σκόνη

κι αλμίρα πότισε την κόρη των ματιών μου

Ο έρωντας

Είναι και αυτή μιά μέρα σαν τις άλλες, μόνο που σήμερα θα πρέπει να πετάξω λίγο πιό ψηλά.Εκεί όπου φυτρώνει ο έρωντας, ανάμεσα στην σχισμή στις δυό πέτρες του βουνού. Κάπου εκεί φύεται με δυσκολία, αλλά αντέχει. Βαθιά τα μέλη του, τα'χει ποτίσει η βροχή και ο αέρας εδώ και καιρό. Φτάνω ψηλά σιμά του. Για λίγο θα πιώ και ύστερα θα φύγω. Μόνο λίγη συντροφιά θα δώσω, τίποτα περισσότερο. Μα στέκομαι και γλυκά ένα φιλί στα φύλλα του αφήνω και ξαναπετώ. Σκέφτομαι μήν τον κακοκαρδίσω άν λίγο απο το άρωμα του κλέψω. Σκέφτομαι πάλι, πως είναι μόνος και πως εγώ τύχη θεού στο σπίτι και στο σώμα μου κατέχω. Να απλώσω, να τεντώσω, να γεμίσω.

Η δική μου Burma

Είναι και κάποιοι λαοί που δοκιμάζονται . Λαοί περήφανοι, ταπεινοί με καθαρά μάτια .

Ταξίδεψα στην Βιρμανία το 2000. Συνήθως δέν μιλάω για τα ταξίδια μου, ούτε διαδικτυακά, και σε φίλους ακόμα σχεδόν σπάνια..Αυτήν την φορά όμως θέλω να πώ το κάτι μου...

Τότε...οκτώ χρόνια πρίν, με μιά ταξιδιάρα παρέα και δίχως πολύ σκέψη, αλλά σαν πλάκα πετάξαμε με Thai airways απο την Μπανγκόγκ της Ταίλάνδης, με φθηνά εισητήρια προσφοράς , στην Jangoon , την πρωτεύουσα και που για πλάκα πάλι φτάσαμε έως το Mandalay στο πιό ψηλό σημείο του χάρτη εκεί που η ελονοσία θερίζει και σκοτώνει τα παιδιά σαν τις μύγες. Και που εμείς κάναμε εμβόλια απο την Αθήνα, αυτοί όμως δέν δικαιούνται, πρέπει να πληρώσουν...

Μία χώρα πανέμορφη!! Με ιστορία και πολιτισμό. Ένας λαός καθαρός ψυχή τε και σώματι. Και έχω λόγω που λέω ψυχή τε και σώματι . Πιστεύουν στον θεό τους με αυταπάρνηση, ταπεινά και αυτό τους κρατάει καθαρούς και δυνατούς μπροστά στους δυνάστες τους. Καθαρός λαός στο σώμα, με τα πιό υπέροχα μαλλιά που έχω δεί ποτέ σε γυναίκες, γυναίκες που δέν έχουν σαμπουάν αλλά που κάθε πρωί καθαρίζουν τα μαλλιά τους στα ποτάμια και στις λίμνες ψηλά στην Inle lake, με φύκια και σαπούνια φυσικά . Προστατεύοντας το πρόσωπο τους με tanaca , αυτό το φυσικό αντιλιακό που δέν είναι τίποτα άλλο απο ένα μαλακό ορυκτό κίτρινο σαν το χρώμα του τίφου.

Την βίζα την αποκτήσαμε όχι δύσκολα αφού πληρώσαμε αδρά σε σχέση με την αξία του νομίσματος , τους υπευθύνους της πρεσβείας στην Ταϊλάνδη και που συνεχίσαμε να πληρώνουμε όπου συνατούσαμε αστυνομικό, υπάλληλο τράπεζας ή ακόμα και ενστολο εντεταλμένο της χούντας .

Οι Βιρμανοί ζούν σε μια δική τους φυλακή και η φετινή εξέγερση για εμάς τους δυτικούς φαντάζει κάτι συνηθισμένο , αλλά αυτό που έκαναν οι άνθρωποι που εγώ συνάντησα είναι ότι πιο επαναστατικό , ότι πιο ηρωικό έχω ακούσει ! Μου θύμισε την Μάχη της Κρήτης, ή την Έξοδο του Μεσολλογγίου. Και μόνο με κάτι απο αυτά μπορεί να συγκριθεί. Χρόνια και χρόνια κυβερνήσεις, το ίδιο το ΝΑΤΟ την χούντα στην Βιρμανία δέν μπορεί να την κουνήσει. Η χώρα που εγώ γνώρισα , στις συνθήκες στις οποίες ζούν είτε οι βουδιστές μοναχοί , είτε ο χωριάτης, είτε ο κάτοικος του Mandalay, της Jangoon ή της Bagan , είναι τιμή τους και μόνο που προσπάθησαν να αντισταθούν ...κάποια στιγμή θα τα καταφέρουν .

Τώρα δοκιμάζονται και πάλι ...πολύ σκληρά...πρέπει η σκέψη των λαών να είναι μαζί τους. Η χουντικοί στρατιωτικοί μονάρχες που τους κυβερνούν δέν δέχονται ούτε κάν βοήθεια απο την Ευρώπη, μέχρι χθές τουλάχιστον , θα δούμε... Μια ματιά στο διαδίκτυο και θα δείτε τις εικόνες που εγώ δέν θέλω να δημοσιέυσω ...απο γούστο και μόνο, δέν χρειάζεται.

καληνύχτα

Συμβαίνει τώρα

Ύπνε μου πάρε το παιδί
να μου το σεργιανίσεις
στα ρόδα των περιβολιών
στα κρύα νερά της βρύσης .
Πάρε και δείξε το να βρει,
τον παλατιών τη στράτα,
που ναι του Ρήγα οι θησαυροί,
με τα Κωνσταντινάτα.
Και χάρισε του τα κλειδιά,
να ανοίξει να τα πάρει,
μαργαριτάρι ατρύπητο

σπυρί μαργαριτάρι

(νανούρισμα)

(Τα Ηνωμένα Έθνη υπολογίζουν ότι 150 εκατομμύρια παιδιά παγκοσμίως κοιμούνται στους δρόμους. Ο αριθμός αυξάνεται .)

Συνέβη την άνοιξη του 2008

Κάπου θα είναι αυτή η μαγική πόλη

ΚΑΠΟΤΕ ΔΕΝ

Κάποτε δέν

είναι παρά μια λάμψη πίσω απ'τα

βουνά-κεί κατα το μέρος του πελάγου . Κάποτε πάλι

ένας αέρας δυνατός που άξαφνα σταματάει όξω απ'τα

λιμάνια. Κι όσοι νογούν, το μάτι τους βουρκώνει.

Χρυσε ζωής αέρα γιατί δέν φτάνεις ώς εμάς;

......

......

Οδυσσέας Ελύτης

(Μικρός Ναυτίλος)

Το δικό μου φώς

Θάλασσα πικροθάλασσα, γιατί να σ'αγαπήσω

VOICES

Δέν πρόλαβα να καταλάβω

τυφλώθηκα και χάθηκα μέσ' στις φωνές του κόσμου

Nothing in life is to be feared. It is only to be understood.--Marie Curie

Βροχή

Με ξύπνησε απόψε η βροχή

να μου θυμήσει τα παλιά

τον φόβο απο μια άλλη ζωή

που νόμιζα πως άφησα πίσω

στον

ΧΡΟΝΟ

μα ...κι αυτός ήταν καλός μαζί μου

τότε

τον χαϊδεψα μιά νύχτα και μου χάρισε δυό χρόνια

γήινα

σάν να γυρνάει απόψε

και να γυρεύει αντάλλαγμα

Φύσα βοριά πιό δυνατά

και πάρτον παραπέρα

μήν και ξυπνήσουν τα παιδιά

και φοβηθούν τους ήχους του

Φέρε ξανά την μουσική

και πήγαινε

στο χώμα

να δώσεις μέρες και ψυχή

στα διψασμένα

φύλλα

Αθήνα 31-03-2008

Matisse

Τα μυστικά της θάλασσας ξεχνιούνται στ’ακρογιάλια

η σκοτεινή άγρα του βυθού ξεχνιέται στον αφρό

λάμπουνε ξάφνου πορφυρά της μνήμης τα κοράλλια…

Ω μην ταράξεις… πρόσεξε ν’ ακούσεις τ’αλαφρό

ξεκίνημά της… τα’ άγγιξες το δένδρο με τα μήλα

το χέρι απλώθη κι η κλωστή δείχνει και σε οδηγεί…

Ω σκοτεινό ανατρίχιασμα στη ρίζα και στα φύλλα

να’σουν εσύ που θα ‘φερνες την ξεχασμένη αυγή!

Στον κάμπο του αποχωρισμού να ξανανθίζουν κρίνα

μέρες ν’ ανοίγουνται ώριμες, οι αγκάλες τα’ ουρανού,

να φέγγουν στο αντηλάρισμα τα μάτια μόνο εκείνα

αγνή η ψυχή να γράφεται σαν το τραγούδι αυλού…

Η νύχτα να’ταν που έκλεισε τα μάτια;

Μένει αθάλη,σαν από δοξαριού νευρά μένει πνιχτό βουητό,

μια στάχτη κι ένας ίλιγγος στο μαύρο γυρογιάλι

κι ένα πυκνό φτερούγισμα στην εικασία κλειστό.

Ρόδο του ανέμου, γνώριζες μα ανέγνωρους μας πήρες

Την ώρα που θεμέλιωνε γιοφύρια ο λογισμός

Να πλέξουνε τα δάχτυλα και να διαβούν δυο μοίρες

Και να χυθούν στο χαμηλό κι αναπαμένο φως.

Γιώργος Σεφέρης

They say that when you meet the love of your life time stops