Είναι κάποιες βραδιές που ψάχνεις κάποιον ,κάτι... να σου "μιλήσει".Να σου πεί μια ιστορία διαφορετική ,απο αυτές που καθημερινά ακούγονται στην πόλη. Στα έντυπα ή στα κανάλια...κάνουν όλα τόσο πολύ θόρυβο... και ουσία καμμία. Μετέχεις άθελά σου σε ένα παραλήρημα ,σε μιά φασαρία δίχως ...παιχνίδι, χωρίς...φαντασία ...δίχως κέφι.Τις περισσότερες βραδιές μετά απο μία εξοντωτική μέρα βρίσκεις τον εαυτό σου αγκαλία με τον καναπέ, με το τηλεκοντρόλ και στην καλύτερη με ένα φιλαράκι ή τον καλό σύζυγο να ανακατεύεται μάζί γελοιωδός την τηλεοπτική τράπουλα. Και όλα αυτά συνήθως συμβαίνουν χωρίς την θέληση σου ... ή μάλλον πιό σωστά ,δίχως να υπάρχεις πουθενά, σχεδόν δέν σε αφορούν άν σκεφτείς ...δέν σε αφορούν πραγματικά...τέτοια σπατάλη χρόνου και εσύ πουθενά...!Στο βάθος...τίποτα!Και απο το τίποτα ...τίποτα.Κενό.Και το επόμενο βράδυ πάλι τα ίδια και τα ίδια ...και πάλι οι "στιγμές" ( οι δικές σου ) χάνονται .
Λέω λοιπόν να αρχίσουμε σιγά σιγά να γυρνάμε πίσω ...στον χρόνο.Σε αυτά που έχουμε ξεχάσει ή μάλλον σε αυτά που οι "μεγάλοι"(όπως τους λέγαμε τότε)μας απαγόρευαν .Σιχαινόμασταν τα δελτία ειδήσεων ,τα talk shows, την μουρμούρα των δημοσιογράφων, τις ίντριγκες τα δήθεν...θυμάσαι;Ήταν όλα τούτα και τόσα άλλα το λιγότερο βαρετά...Αγαπούσαμε το παρεάκι μας, το παιχνίδι ...Για τους κολλητούς μέχρι που θα κάναμε φόνο ,κάθόμασταν μικρά πηγαδάκια στα σκοτεινά για να μήν μας δούν και σκαρώναμε τα απίστευτα σενάρια για το τί καζούρα θα κάναμε στον καθηγητή ή στην γειτόνισσα που δέν μας συμπαθούσε. Και φυσικά...όλα αυτά σέ ένα τρελό ταξίδι, σε ένα κυνηγητό...για την ζωή ,για το άγνωστο, γι αυτό που μας περίμενε εκεί έξω...στην μεγάλη πόλη...για το παράξενο που ακούσαμε ή που φανταστήκαμε! Πόση ομορφιά και πόση δίψα για ένα όνειρο...πόσοι αγώνες , αγνοί, χαζοί, ακατέργαστοι και πόσες μυρωδιές!
Και όλα αυτά είναι τώρα τόσο μακρινά...και εμείς τα διώξαμε. Αφήσαμε χώρο και πέρασαν μέσα μας οι ήχοι μιάς άλλης ζωής που πολλοί απο εμάς δέν την ονειρευτήκαμε ποτέ...
Άν λοιπόν...τώρα που καθόμαστε μαζί και τα θυμόμαστε...κλέψουμε τον...χρόνο; Δικός μας είναι.Μπορούμε να κρατήσουμε την στιγμή που αγαπήσαμε... να την ποτίσουμε...να μεγαλώσει πάλι...μέσα σε ένα γλαστράκι απο αθάνατο βασιλικό .
Κλείνω την φασαρία ,τις σκόρπιες πληροφορίες μιάς εποχής βιαστικής , και τα βάζω όλα σε ένα κουτί με κλειδί ασφαλείας , που θα ανοίγω μόνο όταν εγώ το επιθυμώ, έτσι...μέχρι να καταφέρω να υπάρχουν και χωρίς εμένα.Και εγώ ήσυχη...θα γελάσω με όλα τούτα και , θα κλείσω εδώ ...με περιμένουν δύο εισητήρια για το θέατρο...εκεί θα μου πούν σίγουρα μιά πιό καλή ιστορία ...γλυκά γλυκά λοιπόν μια..."καλή νύχτα".
......
...12 μεσάνυχτα...επέστρεψα ...και ήταν ωραίο και αυτό το παραμύθι !
( Θέατρο Μέλι -"Η γυναίκα με τα μαύρα"-Γ.Κέντρος, Δ.Κατρανίδης)
2 σχόλια:
Οι στιγμές μας ανήκουν! Αυτό είναι το μόνο σίγουρο! Όσο κι αν οι καταστάσεις μας πιέζουν, στο χέρι μας είναι το καταπώς θα πορευτούμε μέσα στην ιστορία της καθημερινότητας μας! Τουλάχιστον αυτό νομίζω η θέλω να νομίζω...
Ό σημερινός άνθρωπος παραμένει βουβός. Ολημερίς καί ακατάπαυστα τού λένε, μέσα από τίς εφημερίδες, τίς τηλεοράσεις, τό ραδιόφωνο, χωρίς ό ίδιος νά μπορεί νά αρθρώσει έστω καί μία λέξη προκειμένου νά εκφράσει τίς αμφιβολίες του καί τίς όποιες αντιρρήσεις του γιά τά τεκταινόμενα. Τό ίδιο θά έλεγα θά συμβεί καί στό θέατρο καί εκεί θά εισπράξει τά μηνύματα τά οποία απεφάσισε ό συγγραφέας τού έργου καί ό θίασος καί πέραν τούτου ουδέν. Ό θεατής εξακολουθεί νά παραμένει χωρίς νά μπορεί νά πεί τήν άποψή του. Ή μοναδική του διέξοδος τά blogs καί τό ιντερνέτ γιά νά φύγει από τήν ανωνυμία καί επί τέλους νά μιλήσει.
Δημοσίευση σχολίου