Μάλλον για σένα γράφω...μείνε λίγο ακόμα, για όσο γίνεται...για όσο χρειάζεται το χέρι μου για να παραμείνει στο χαρτί της ηλεκτρονικής αυτής συμμαχίας. Κάποιες ...βραδιές κυρίως μπαίνεις ακάλεστη και το δίχως άλλο προσπαθώ να καταλάβω τους σκοπούς σου, βασανίζω το ξερό μου αλλά δέν φανερώνεσαι, τόσο σκληρή στην εμμονή σου να υπάρχεις κάτω απ το καπέλο σαν ρατατούης μάγειρας της σκέψης μου. Και θέλω να σου δώσω έναν μπάτσο και να πάω να κοιμηθώ...τα πρέπει της επόμενης μέρας είναι πάντα περισσότερα απο εσένα όμως τα καταφέρνεις και στροβιλίζεις στην ταλαίπωρη σκέψη μου σαν πράσσινη σάυρα στη στέπα της ερήμου και εγώ εκεί...στεγνη στη φρικτή αναμονή νικημένη απ την δίψα...αγαπημένη έμπνευση...σε μισώ καμμιά φορά
