Το αυτί

Ήσυχη...
Και μόνο έτσι θα μπορέσω κάτι να γράψω για το καλό του φθινοπώρου, μα αυτό συνήθως δέν κρατάει για πολύ. Είναι πολλές οι χαραμάδες του χώρου μου. Τις περισσότερες φορές μπάζει απο παντού. Είναι και αυτή η εποχή...τόσο γρήγορη. Η εικόνα, οί ήχοι, το φώς. Και όλα όσα τρέχουν, βαφτίζονται επιτυχημένα... Είναι παράξενο αλλά όλοι παλεύουν για μια στιγμιαία φωτοβολίδα και μετά θα πούν "Οοοοοοο".Όλα σαν να βιάζονται να εκτιναχθούν ψηλά, στο διαυγές του χώρου τους ,και εγώ θα πρέπει να είμαι το ίδιο ταχύτατη όπως αυτά, να τρέχω και συγχρόνως να μπορώ να ακούω. Και αυτό είναι ένα απο τα προβλήματα. Κυρίως η ακοή. Και εδώ το πόρισμα είναι μάλλον αρνητικό. Γίνομαι γιατρός του εαυτού μου και ανακαλύπτω πως κάτι συμβαίνει με το αυτί μου...Χάνεται; μπερδεύεται; Φτάνω να πώ μπροστά σε ένα πληκτρολόγιο πώς τα αυτιά μου δέν πάνε και πολύ καλά. Ούτε εμένα καλά καλά δέν μπορώ να ακούσω.

(Παύση)

Εδώ κάπου μπαίνει η κυρία ειλικρίνεια, που πρέπει να αποδείξω ότι την κατέχω αλλιώς θα πώ κι άλλα ψέμματα

Ειλικρίνεια Α. Πώς να ακούς όταν μπροστά σου βάζεις το σώμα σου? (σώμα μου)
(Σώμα = Aυτό που πιάνω, βλέπω, καταλαβαίνω με πολύ δόση τεμπελιάς)
Ειλικρίνεια Β. Για να αρχίσεις να ακούς πρέπει να αγαπήσεις και άλλα πράγματα πέρα
απο το τεμπέλικο σώμα σου.(σώμα μου)

Ειλικρίνεια Γ. Για να καταλάβεις ότι έχεις και αυτιά (αυτιά μου)θα πρέπει να
αποφασίσεις ότι δέν γεννήθηκες μόνος σου. Υπάρχουν ακόμα άλλα 5 δίς κόσμο σε τούτο τον πλανήτη, που επίσης κατέχουν όλες τις αισθήσεις

Ειλικρίνεια Δ. Για να καταλάβεις το αυτί σου(αυτί μου) πρέπει να τα στολίσεις με
χρυσό και πολύτιμες πέτρες ( αυτό είναι γυναικείο)

Ειλικρίνεια Ε. Το αυτί σου(αυτί μου) είναι το δικό μου παράθυρο με τον έξω κόσμο

Και αυτά όλα ...κάπως αστόλιστα ειπωμένα , (μπορεί και με ορθογρ. λάθη), τα "ακούω" τον τελευταίο καιρό γιατί ο ύπνος του αυτιού μπορεί να φέρει και θυμό ...και μάλλον θύμωσα...και περιμένω να καταλάβω απο αυτόν...
...και να ακούσω

Άραγε το αυτί γράφεται με υ ή με φ ?

---------------------------------------------------

Φθινόπωρο

Να γυρίσω στην βροχή δέν ήθελα,
μα κάπως με ξάφνιασε το μύρο
της
υγρό χωμάτινο μπουκέτο
παπαρούνας

Μυρωδιά παλιού κι χιλιοπατημένου παταριού

Επιστροφή ξανά και ξανά και ξανά ...
εδώ που τα λουλούδια σπάνια βρίσκουν τόπο

όμως μου έλειψες ...
Αθήνα
.........................................................................
(το πρωί δηλ. σήμερα)
Λοιπόν για να μήν φανεί πώς έχω τις μαύρες μου ,(βλέπεις οι στίχοι όταν γράφονται νύχτα και μετά απο Στρίνγκμπέργκ μια μούχλα την έχεις )και επειδή είπα το φθινόπωρο να μπεί καλά ,με καλή διάθεση, λέω να κοινοποιήσω τις προθέσεις μου . Και η υποχρέωση ή η ανάγκη άν θές ξεκινάει απ την μουτσούνα μου , λέω τα εξής
1. βάφω το σπίτι(ο Βασίλης ήδη τελειώνει την κουζίνα)
2. πετάω όλα τα αποξηραμένα λουλούδια( το τί αράχνη έχουν, σε λίγο θα τα φάνε οι ακρίδες)θα πάω λαϊκή έχουν ωραιότατα φθινοπωρινά γλαστράκια
3. καθαρίζω το σπίτι απ την άχρηστη χαρτούρα-εφημερίδες, παλιούς λογαριασμούς,μπλόκ-και άλλες ανοησίες
4. αγοράζω καινούργια κούπα του καφέ, καμμιά έτσι πολύ μούρικια, έτσι για σπάσιμο...
5. δέν αποφεύγω άλλο τον οδοντίατρο . Θα μπώ στο ιατρείο και θα πώ "δέν θα με φάς εσύ σατανιστή με την άσπρη μπλούζα,εγώ θα σε φάω ", και θα μπώ με τσαμπουκά και στύλ...και άν μου πεί γιατί δέν ερχόσουν να φτιάξουμε το δόντι θα του πώ πώς ήμουν στο Μονακό και τα πινά με τον Αλβέρτο
και άλλα που επειδή είναι γυναικεία δέν αναφέρονται

με θάρρος λοιπόν (γιατί αυτό λείπει απο τους πιό πολλούς απο εμάς )λέω γειά σου φθινόπωρο δέν σε φοβάμαι, βρέξε όσο θές...
(πίνακας - Sue Duda)