29 Φεβ 2008

Amlet to First actor

(μετάφραση γιώργος χειμωνάς)


Αμλετ


Θυμάμαι κάποια λόγια-μου τα είχες απαγγείλει
Δέν τα έπαιξες ποτέ.Ίσως μόνο μιά φορά
Το έργο εκείνο δέν άρεσε στον κόσμο.Όμως εγώ
το αγάπησα.Γιατί η τέχνη δέν έίναι για τους πολλούς
Ούτε για τους λίγους, είναι πάντα
για τον καθένα χωριστά. Αλλά και σε άλλους άρεσε
που ήταν πιό αρμόδιοι και πολύ καλλίτερα απο μένα
ήξεραν απο τέχνη.Είπαν το έργο τίμιο
και είπαν για τους μικρούς συγγραφείς που ταπεινώνουν
το κοινό. Γλείφουν τις πληγές του και το καθησυχάζουν.
Λογοκρίνουν ότι είναι μεγάλο, αχάριστοι κι ανάξιοι
για την τρομαχτική ομορφιά του. Και πιό πολύ
μου άρεσε ένα πέρασμα του, κι άκόμα το κρατάω
Τα λόγια του Αινεία στην Διδώ
εκεί που ιστορεί πώς σφάχθηκε ο Πρίαμος
Άν το θυμάσαι ακόμα, άρχισε απο κεί που λέει:
Σάν λέοντας υρκανικός ορθώθηκε ο Πύρρος
-όχι αλλοιώς, αρχίζει
Τρομαχτικός ο Πύρρος με τον απάισιο θώρακα
Πιό μαύρος απο την νύχτα. Σκοτεινός σάν το σχέδιο στον νού του
κι όλος ο Άδης χώρεσε στην κούφια κοιλιά του αλόγου
τώρα προβάλλει. Αλλά δέν είναι μαύρος πιά
Ολόκληρη την μελανή μορφή του απο επάνω ώς κάτω
την έχει κοσμήσει ο θάνατος με λίθους πορφυρούς
......

28 Φεβ 2008

είς Έρωτα





Ἀνακρέων

εἰς Ἔρωτα



Θέλω, θέλω φιλῆσαι.
Ἔπειθ΄ Ἔρως φιλεῖν
με∙ἐγὼ δ' ἔχων νόημα
ἄβουλον, οὐκ ἐπείσθην.
Ὁ δ' εὐθὺ τόξον ἄρας
καὶ χρυσέην φαρέτρην,
μάχῃ με προὐκαλεῖτο.
Κᾀγὼ λαβὼν ἐπ' ὤμωνθώρηχ',
ὄπως Ἀχιλλεύς,καὶ δοῦρα, καὶ βοείην,
ἐμαρνάμην Ἔρωτι.
Ἒβαλλ', ἐγὼ δ' ἔφευγον.
Ὠς δ' οὐκ ἔτ' εἶχ' ὀϊστούς,
ἤσχαλλεν, εἶθ' ἑαυτὸ
ἀφῆκεν εἰς βέλεμνον∙
μέσος δὲ καρδίης μευἔδυνε,
καί μ' ἔλυσε.
Μάτην δ' ἔχω βοείην.
Τὶ γὰρ βαλώμεθ' ἔξω,
μάχης ἔσω μ' ἐχούσης;

(μετάφραση)

Θέλω, θέλω ν' ἀγαπήσω.
Ν' ἀγαπῶ μ' ἔπειθε ὁ Ἔρως∙
μὰ ἐγὼ ἔχοντας τὴν γνώμη
ἄβουλη, δὲν ἐπειθόμουν.
Εὐθὺ τόξο αὐτὸς ὠς πῆρε
καὶ ὁλόχρυση φαρέτρα
προκαλοῦσε ἐμὲ για μάχη.
Κὶ ἐγὼ βάζοντας στους ὤμους
θώρακα, ὠς ὁ Ἀχιλλέας,
δόρατα καὶ βοϊδασπίδα,
μὲ τὸν Ἔρωτα μαχόμουν.
Μοῦ ΄ῥιχνε, μὰ ξέφευγα τὸν.
Κὶ ὅταν πιὰ δὲν εἶχε βέληθύμωσε,
καὶ τὸν ἑαυτὸ τουμοῦ 'ριξε
λες κὶ ἦταν βέλος.
Καὶ στὴ μέση τῆς καρδιᾶς μου
μπῆκε, διαλύοντάς με.
Μάταια ἔχω τὴν ἀσπίδα∙
τὶ νὰ χτυπηθοῦμε ἀπ' ἔξω,
ποὺ 'χω μέσα μου τὴν μάχη.

Απο ψηλά -πάνω απο τον ουρανό-


(ΚΑΠΟΤΕ ΔΕΝ είναι παρά μιά λάμψη πίσω απ τα βουνά
-κεί κατα το μέρος του πελάγου. Κάποτε πάλι ένας αέρας δυνατός
που άξαφνα σταματάει όξω απ τα λιμάνια.Κι όσοι νογούν, το μάτι
τους βουρκώνει
Χριστέ ζωής αέρα γιατί δέ φτάνεις ώς εμάς;
...)
(Ο.Ελύτης, αποσπ."ο Μικρός Ναυτίλος")
Πόσο όμορφη μπορεί να είναι μία χώρα;

23 Φεβ 2008

17 Φεβ 2008

Atonement Εξιλέωση


Η μεταφορά ενός μυθιστορήματος στο σινεμά είναι πάντα δύσκολη υπόθεση. Όταν μάλιστα το βιβλίο αναγνωρίζεται ως ένα σημαντικότατο μυθιστόρημα , όπως η πολυβραβευμένη "Εξιλέωση" του Ιαν ΜακΓιούαν, τότε πρόκειται για στοίχημα. Για καλή τύχη του συγγραφέα το έργο σκηνοθετήθηκε απο έναν σπουδαίο σκηνοθέτη, τον Τζο Ράιτ ("Περηφάνια & Προκατάληψη") και του σεναριογράφου Kρίστοφερ Χάμπτον ("Επικίνδυνες Σχέσεις"). Αποτέλεσμα, ένα μεγαλειώδες μελόδραμα εποχής (εξελίσσεται την περίοδο του ’30 και του ’40), που συνεπήρε κριτικούς και θεατές.Έχει λάβει ήδη την Χρυσή Σφαίρα καλύτερης ταινίας και μετρά οκτώ υποψηφιότητες για τα oscar ευελπιστώντας για τη διάκριση -καλύτερη ταινία της χρονιάς. Ο Ράιτ προσέγγισε με σεβασμό και λεπτομέρεια το πρωτότυπο έργο .Παρουσίασε με κινηματογραφικούς όρους τη δύναμη της λογοτεχνίας, αποδίδοντας με ζωντάνια, μια ιστορία έρωτα και προδοσίας. Το πρωταγωνιστικό δίδυμο Κίρα Νάιτλι και Τζεϊμς Μακ Αβοϊ καθώς και σημαντικότατες ερμηνείες των Βανεσα Ρεντγκρεϊβ και Ρομολα Γκαραϊ έκλεψαν τις εντυπώσεις του κοινού και των κριτικών.

13 Φεβ 2008

Πάει ο καιρός


Πάει ο καιρός πάει ο καιρός
που είταν ο κόσμος δροσερός
και καθ'αυγή
ξεκινούσε μιά πηγή
για να ποτίσει όλη τη γή


Ήρθανε νύχτες και βροχές
και χειμωνιάσαν οι ψυχές
και στο βαθύ
το σκοτάδι έχει σταθεί
ένα παιδί να ζεσταθεί

Τώρα το δάκρυ κυλάει στο χώμα
και πέρ΄απ΄το βοριά
ένα καράβι ρωτάει ακόμα
πού θα βρεί στεριά

Πάει ο καιρός, πάει ο καιρός
που είταν ο κόσμος δροσερός
και καθ΄αυγή
ξεκινούσε μιά πηγή
για να ποτίσει όλη τή γή.



Νίκος Γκάτσος

Νίκος Καββαδίας

Fata Morgana

Θα μεταλάβω με νερό θαλασσινό
στάλα τη στάλα συναγμένο απ το κορμί σου
σε τάσι αρχαίο, μπακιρένιο αλγερινό,
που κοινωνούσαν πειρατές πριν πολεμήσουν.

Πανί δερμάτινο, αλειμμένο με κερί,
οσμή από κέδρο, από λιβάνι, από βερνίκι,
όπως μυρίζει αμπάρι σε παλιό σκαρί
χτισμένο τότε στον Ευφράτη στη Φοινίκη

Σκουριά πυρόχρωμη στις μίνες του Σινά.
Οι κάβες της Γερακινής και το Στρατόνι.
Το επίχρισμα. Η άγια σκουριά που μας γεννά,
Μας τρέφει, τρέφεται από μας, και μας σκοτώνει.

Πούθ έρχεσαι; Απ τη Βαβυλώνα.
Πού πας; Στο μάτι του κυκλώνα.
Ποιάν αγαπάς; Κάποια τσιγγάνα.
Πώς τη λένε; Φάτα Μοργκάνα.



ΝΙΚΟΣ ΚΑΒΒΑΔΙΑΣ

12 Φεβ 2008

Μικρή ήθελα να γίνω αστέρι


Γυναικεία υπόθεση


Τζ.Μπέρναρντ Σώ


-"Αν η ιστορία επαναλαμβάνεται και το απροσδόκητο πάντα συμβαίνει, πόσο ανεπίδεκτος μαθήσεως απο την εμπειρία είναι ο άνθρωπος; "

-"Όποιος μπορεί...δημιουργεί, όποιος δε μπορεί...διδάσκει. "

-" Υπάρχουν δυο τραγωδίες στη ζωή. Μια είναι να μη πραγματοποιήσεις τα όνειρά σου. Η άλλη, να τα πραγματοποιήσεις. "


-"Ελευθερία σημαίνει υπευθυνότητα, γι' αυτό οι περισσότεροι άνθρωποι τη φοβούνται. "


-"Ζωή δεν είναι το να βρεις τον εαυτό σου, είναι να σφυρηλατήσεις τον εαυτό σου "


-"Εάν στήν βιβλιοθήκη τού σπιτιιού σας δέν έχετε τά έργα τών αρχαίων Ελλήνων συγγραφέων, τότε μένετε σ' ένα σπίτι δίχως φώς"
για σκέψου βρε παιδί μου !...

3 Φεβ 2008

ΜΙΑ ΝΥΧΤΑ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ ΧΩΡΙΣ ΤΗΛΕΚΟΝΤΡΟΛ



Είναι κάποιες βραδιές που ψάχνεις κάποιον ,κάτι... να σου "μιλήσει".Να σου πεί μια ιστορία διαφορετική ,απο αυτές που καθημερινά ακούγονται στην πόλη. Στα έντυπα ή στα κανάλια...κάνουν όλα τόσο πολύ θόρυβο... και ουσία καμμία. Μετέχεις άθελά σου σε ένα παραλήρημα ,σε μιά φασαρία δίχως ...παιχνίδι, χωρίς...φαντασία ...δίχως κέφι.Τις περισσότερες βραδιές μετά απο μία εξοντωτική μέρα βρίσκεις τον εαυτό σου αγκαλία με τον καναπέ, με το τηλεκοντρόλ και στην καλύτερη με ένα φιλαράκι ή τον καλό σύζυγο να ανακατεύεται μάζί γελοιωδός την τηλεοπτική τράπουλα. Και όλα αυτά συνήθως συμβαίνουν χωρίς την θέληση σου ... ή μάλλον πιό σωστά ,δίχως να υπάρχεις πουθενά, σχεδόν δέν σε αφορούν άν σκεφτείς ...δέν σε αφορούν πραγματικά...τέτοια σπατάλη χρόνου και εσύ πουθενά...!Στο βάθος...τίποτα!Και απο το τίποτα ...τίποτα.Κενό.Και το επόμενο βράδυ πάλι τα ίδια και τα ίδια ...και πάλι οι "στιγμές" ( οι δικές σου ) χάνονται .

Λέω λοιπόν να αρχίσουμε σιγά σιγά να γυρνάμε πίσω ...στον χρόνο.Σε αυτά που έχουμε ξεχάσει ή μάλλον σε αυτά που οι "μεγάλοι"(όπως τους λέγαμε τότε)μας απαγόρευαν .Σιχαινόμασταν τα δελτία ειδήσεων ,τα talk shows, την μουρμούρα των δημοσιογράφων, τις ίντριγκες τα δήθεν...θυμάσαι;Ήταν όλα τούτα και τόσα άλλα το λιγότερο βαρετά...Αγαπούσαμε το παρεάκι μας, το παιχνίδι ...Για τους κολλητούς μέχρι που θα κάναμε φόνο ,κάθόμασταν μικρά πηγαδάκια στα σκοτεινά για να μήν μας δούν και σκαρώναμε τα απίστευτα σενάρια για το τί καζούρα θα κάναμε στον καθηγητή ή στην γειτόνισσα που δέν μας συμπαθούσε. Και φυσικά...όλα αυτά σέ ένα τρελό ταξίδι, σε ένα κυνηγητό...για την ζωή ,για το άγνωστο, γι αυτό που μας περίμενε εκεί έξω...στην μεγάλη πόλη...για το παράξενο που ακούσαμε ή που φανταστήκαμε! Πόση ομορφιά και πόση δίψα για ένα όνειρο...πόσοι αγώνες , αγνοί, χαζοί, ακατέργαστοι και πόσες μυρωδιές!

Και όλα αυτά είναι τώρα τόσο μακρινά...και εμείς τα διώξαμε. Αφήσαμε χώρο και πέρασαν μέσα μας οι ήχοι μιάς άλλης ζωής που πολλοί απο εμάς δέν την ονειρευτήκαμε ποτέ...

Άν λοιπόν...τώρα που καθόμαστε μαζί και τα θυμόμαστε...κλέψουμε τον...χρόνο; Δικός μας είναι.Μπορούμε να κρατήσουμε την στιγμή που αγαπήσαμε... να την ποτίσουμε...να μεγαλώσει πάλι...μέσα σε ένα γλαστράκι απο αθάνατο βασιλικό .

Κλείνω την φασαρία ,τις σκόρπιες πληροφορίες μιάς εποχής βιαστικής , και τα βάζω όλα σε ένα κουτί με κλειδί ασφαλείας , που θα ανοίγω μόνο όταν εγώ το επιθυμώ, έτσι...μέχρι να καταφέρω να υπάρχουν και χωρίς εμένα.Και εγώ ήσυχη...θα γελάσω με όλα τούτα και , θα κλείσω εδώ ...με περιμένουν δύο εισητήρια για το θέατρο...εκεί θα μου πούν σίγουρα μιά πιό καλή ιστορία ...γλυκά γλυκά λοιπόν μια..."καλή νύχτα".

......

...12 μεσάνυχτα...επέστρεψα ...και ήταν ωραίο και αυτό το παραμύθι !

( Θέατρο Μέλι -"Η γυναίκα με τα μαύρα"-Γ.Κέντρος, Δ.Κατρανίδης)

1 Φεβ 2008

ΘΕΑΤΡΙΝΟΙ, Μ.Α


Στήνουμε θέατρα και τα χαλνούμε
όπου σταθούμε κι όπου βρεθούμε
στήνουμε θέατρα και σκηνικά,
όμως η μοίρα μας πάντα νικά
και τα σαρώνει και μας σαρώνει
και τους θεατρίνους και το θεατρώνη
υποβολέα και μουσικούς
στους πέντε ανέμους τους βιαστικούς.
Σάρκες, λινάτσες, ξύλα, φτιασίδια,
ρίμες, αισθήματα, πέπλα στολίδια,
μάσκες, λιογέρματα, γόοι και κραυγές
κι επιφωνήματα και χαραυγές
ριγμένα ανάκατα μαζί μ΄εμάς
(πές μου που πάμε; πές μου πού πάς;)
πάνω απ΄το δέρμα μας γυμνά τα νεύρα
σαν τις λουρίδες ονάγρου ή ζέβρα
γυμνά κι ανάερα, στεγνά στην κάψα
(πότε μας γέννησαν; πότε μας θάψαν;)
και τεντωμένα σάν τις χορδές
μιάς λύρας που ολοένα βουίζει.
Δές και την καρδιά μας, ένα σφουγγάρι,
στον δρόμο σέρνεται και στο παζάρι
πίνοντας το αίμα και τη χολή
και του τετράρχη και του ληστή.
Γιώργος Σεφέρης
Μέση Ανατολή, Αύγουστος΄43